Μια Παρασκευή βράδυ, μια «σκληρή μέρα» βρίσκεται στο τέλος της και πηγαίνει για ουζάκι με την φίλη της…. Κομμάτια από τις σκληρές λέξεις που είπε και άκουσε, η φίλη της την αντιμετωπίζει σαν το πιο εύθραυστο κόσμημα της συλλογής της.. Νιώθει τόσο ασφαλής μαζί της, την κοιτάει και της λέει «Μην ανησυχείς..Είμαι καλά… Θα περάσει»…. Αυτή την κοιτάει, χαμογελάει και γνέφει καταφατικά..
Ξέρει τόσο καλά να την διαβάζει που αντιλαμβάνεται κάθε σπασμένο κομμάτι του εαυτού της. Δε μπορούν να πούν ψέματα η μία στην άλλη, αφού ένας πραγματικός φίλος ακούει προσεκτικά αυτά που έχουμε να του πούμε, αλλά ακόμα πιο προσεκτικά αυτά που του λέμε χωρίς λέξεις….Πίνουν το ουζάκι τους και χαζολογάνε σχολιάζοντας το νεαρό δίπλα με το παχύ «λ».
Οι ώρες περνάνε σαν δευτερόλεπτα, όπως κάθε φορά που είναι μαζί και απορούν πως είναι δυνατόν να έχουν περάσει τόσες ώρες που κάθονται οι δυο τους στο ίδιο τραπέζι. Δεν τους αφορά, συνεχίζουν να συνομιλάνε…. κάποια στιγμή «χάνονται» και οι δύο, και από το στόμα τους βγαίνει ταυτόχρονα ένα «Γιατί..»..
Τρομάζουν, γελάνε και πίνουν λίγο ακόμα…. Η συζήτηση πάει στο πόσο διαφορετικές είναι και στο πόσο πολύ ταυτίζονται παρά τις διαφορές τους.… Το θέμα τελικά δεν είναι πόσο ταιριάζεις με κάποιον αλλά πόσο πολύ τον αγαπάς και τον σέβεσαι για να χτίσεις μια ουσιαστική σχέση…
Έχει περάσει μόλις ένας χρόνος και νιώθουν σα να γνωρίζονται χρόνια ολόκληρα….
Μοιράζονται στιγμές γεμάτες χαμόγελα (όπως μια Τρίτη που χοροπηδούσαν σαν τρελές η μία στην αγκαλιά της άλλης), αλλά και στιγμές που θα έκαναν τα πάντα για να τις ξεχάσουν….
“Οι φίλοι κάνουν τα πάντα για να ζήσουν κάθε στιγμή χαράς και λύπης σου… σαν να είναι δικές τους..και τρέχουν να σε φέρουν κοντά τους κάθε φορά που σε άφησαν να φύγεις έστω και λίγο μακριά τους…” όσο διαφορετικές και αν είναι σε αυτό συμφωνούν απόλυτα…
Αλεξάνδρα…
