Η Ελληνική γλώσσα, είναι η μόνη εννοιολογική γλώσσα της γης, δηλαδή η μόνη γλώσσα στην οποίαν το σημαίνον (όνομα) εμπεριέχει απολύτως και άνευ παρερμηνείας το σημαινόμενον (νόημα). Το ότι δίδονται σήμερα διά κάθε λέξιν της Ελληνικής καθομιλουμένης διάφορες ερμηνείες, αυτό είναι απόδειξις της απωλείας της σοφίας, η οποία ενυπάρχει στην γλώσσα μας, από τους σημερινούς χρήστες αυτής, δηλαδή από εμάς τους σημερινούς Έλληνες.
Όμως, σχετικά με το θέμα αυτό, υπάρχει ένας πραγματικός θησαυρός της Ελληνικής Γραμματείας, τον οποίον θα πρέπει όλοι οι Έλληνες να τον μελετήσουν. Είναι ο Πλατωνικόςδιάλογος «ΚΡΑΤΥΛΟΣ», ο οποίος αναφέρεται ακριβώς στην ιστορία, φιλοσοφία και ετυμολογία των ονομάτων της Ελληνικής γλώσσας. Ειδικά όσοι διακατέχονται από τον ετυμολογικόν της γλώσσας μας οίστρον, θα πρέπει απαραιτήτως να αναγνώσουν προσεκτικά τον εν λόγω διάλογο.
Περί του ονόματος «άνθρωπος», δίδεται από τον Σωκράτη στον «ΚΡΑΤΥΛΟ» η ακόλουθος ετυμολογική ερμηνεία (την παραθέτω εδώ σε μετάφρασι):
[……ΣΩΚΡΑΤΗΣ: Νομίζω ότι και το όνομα των ανθρώπων, μία από αυτές τις αλλοιώσεις υπέστη, καθώς και αυτό έγινε όνομα, ενώ πριν ήταν έκφρασις. Με την αφαίρεσιν του γράμματος Άλφα και με την μεταβολήν του τόνου της λήγουσας από οξύτερο σε βαρύτερο.
ΕΡΜΟΓΕΝΗΣ: Τι εννοείς ;
ΣΩΚΡΑΤΗΣ: Ιδού τι εννοώ: Το όνομα «άνθρωπος» σημαίνει ότι τα μεν άλλα ζώα τίποτε από όσα βλέπουν δεν μελετούν, δεν συλλογίζονται και δεν αναθρούν … τίποτε ήτοι δεν παρατηρούν με προσοχή… ο δε άνθρωπος άπαξ και δεί κάτι – άπαξ δηλαδή και«όπωπε» κάτι – και αναθρεί και συλλογίζεται ό,τι όπωπε. Από τα ανωτέρω προκύπτει ότι ο άνθρωπος σωστά ονομάστηκε «άνθρωπος», διότι είναι το μοναδικό ζώον, το οποίον «αναθρεί ά όπωπε», παρατηρεί δηλαδή με μεγάλη προσοχή ό,τι έχει δεί….].
Βλέπουμε λοιπόν ότι ο σοφότερος των ανθρώπων Σωκράτης, μεταφέροντας μέσα από τον συγκεκριμένον διάλογον την πανάρχαια γνώσιν της Ελληνικής ονοματοθετήσεως διά την συγκεκριμένην λέξιν, δίδει την πληροφορίαν ότι η λέξις «άνθρωπος» στην πρωτογένεσιν της ήταν περιφραστικός επιθετικός προσδιορισμός του όντος, το οποίον διέφερε από τα ζώα βασικά ως προς τον τρόπον με τον οποίον χρησιμοποιούσε τον νούν του και ως προς τις διανοητικές του ικανότητες.
Έτσι ο περιφραστικός επιθετικός προσδιορισμός «αναθρών ά οπωπε», συνεπτύχθη μονολεκτικά σε «ανάθρωπος», και εν συνεχεία με την αφαίρεση του γράμματος «α»μεταξύ των φθόγγων «ν» και «θ» και της μεταφοράς του τόνου στην πρώτην συλλαβήν της λέξεως, διεμορφώθη η λέξις «άνθρωπος»!
Εδώ θα πρέπει να τονισθή ότι η Ελληνική γλώσσα είναι η μοναδική, η οποία χαρακτηρίζει τον άνθρωπο σύμφωνα με τις διανοητικές του ικανότητες. Όλες οι άλλες λατινογενείς διάλεκτοι, χαρακτηρίζουν τον άνθρωπο μόνον με την υλικήν του υπόστασιν, την χοϊκήν, την χωμάτινη (homo, human, home, κ.λ.π.). Να είναι άραγε τυχαίον αυτό, διότι και ο ορισμός αυτός από Ελληνικήν λέξιν έχει ληφθή, ή μήπως η Ελληνική γλώσσα είναι η μοναδική, η οποία αναδεικνύει την προτεραιότητα στην οποίαν πρέπει να επικεντρώνεται η προσοχή του ανθρώπου;! ΠΗΓΗ
Ανώνυμος είπε…
Η σημασία μιας λέξης, είναι η σημασία των γραμμάτων της. Τα γράμματα είναι σύμβολα και συμβολίζουν κάποια χαρακτηριστικά. Τα χαρακτηριστικά που συμβολίζονται με τα γράμματα είναι στο σύνολο τους η έννοια της λέξης την οποία δομούν.
Στη λέξη άνθρωπος έχουμε τρείς ομάδες συμβόλων/γραμμάτων που η κάθε ομάδα από τα γράμματα που αποτελείται έχει μιαν έννοια. Οι τρείς ομάδες είναι 1) ανθρ 2) ωπ 3) ος .
Τα γράμματα της ομάδας 1)σημαίνουν: α= οντότητα,ν=κίνηση, θ=το παν που βρίσκεται στον πανχώρο, ρ=ύλη.Άρα η ομάδα ανθρ σημαίνει οντότητα που κινείται στον πανχώρο (πανχώρος σημαίνει αυτό που εννοούμε με την λέξη Σύμπαν).
Η ομάδα 2) ωπ σημαίνει: ω=απεριόριστο, π=δημιουργώ/πλάθω. Άρα ωπ= δημιουργώ απεριόριστα. Το μοναδικό που δημιουργεί απεριορίστως τα πάντα είναι η όραση. Ό,τι βρεθεί στον φακό του ματιού δημιουργείται σαν είδωλο/μέσα στο μάτι δι ανακλάσεως δημιουργούνται τα πάντα.Έτσι η λέξη ωπ σημαίνει το μάτι (βλέπε Ευρ-ώπ-η= η έχουσα ευρέα μάτια/μεγάλους οφθαλμούς), την όραση,αυτό που είναι εικόνα.Η ομάδα 3) ος δηλώνει μιαν οποιαδήποτε οντότητα (όπως και τα υπόλοιπα φωνήεντα η,α,οι,αι,ι,οι) και σημαίνει αυτός,ή,αυτό,αυταί,αυτοί(ανάλογα).
Ολόκληρη η λέξη άνθρωπος ενοιακά αναλύεται ως εξής: -ος = αυτός // ωπ = που φαίνεται. (Το κλειδί της έννοιας της λέξης βρίσκεται στην έννοια του πρώτου μέρους της λέξης ανθρ.) Άρα άνθρωπος σημαίνει ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΜΟΙΑΖΕΙ ΜΕ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΚΙΝΟΥΝΤΑΙ ΣΤΟ ΣΥΜΠΑΝ.
Απομένει στις γνώσεις μας να αντιλειφθούμε ποιοί είναι αυτοί που κινούνται στο Σύμπαν και με τους οποίους μοιάζουμε.
Φαίνεται ότι εκείνοι οι απότατοι πρόγονοι που έπλασαν τις λέξεις , είχαν γνώσεις που σήμερα δεν έχουμε.
Άλλες λέξεις που έχουν κατάληξη -ωπ(ος) είναι πχ η λέξη σκυθρωπός σημαίνει αυτός που έχει την όψη/φαίνεται σκυθρή.Πχ η λέξη γκριζωπός σημαίνει αυτόν που φαίνεται γκρίζος. Πχ χαρωπός σημαίνει αυτόν που στην όψη έχει την χαρά, που φαίνεται χαρούμενος. Πχ η λέξη περίωπς σημαίνει αυτόν που βλέπει γύρω γύρω, πχ η λέξη αγριωπός σημαίνει αυτόν που φαίνεται άγριος…..έτσι και η λέξη ανθρωπος σημαίνει αυτόν που φαίνεται/μοιάζει σαν εκείνους που κινούνται στο σύμπαν (κατ εικόνα και ομοίωση λέγει κάπου αλλού).
