Το ρολόι δείχνει σχεδόν έξι το πρωί. Κάθομαι στο τραπέζι της κουζίνας και ακούω τον ήχο της καφετιέρας. Έξω από το παράθυρο, ακούγεται ένα τριζόνι να τραγουδάει. Γεμίζω ένα φλιτζάνι καφέ και αφήνομαι στους ήχους που σπάνε τη σιωπή, ξεδιπλώνοντας τις σκέψεις μου.
Εσύ και εγώ, εαυτέ μου! Χρόνια συνοδοιπόροι στα καλά και στα κακά! Νιώθω όμως πως σε έχω αδικήσει. Πως δεν σε άφησα να ζήσεις όπως σου άρμοζε. Σε έβαλα σε μια γυάλα, νομίζοντας πως θα σε προστατεύσω από την κακία και τον πόνο. Μα έκανα λάθος γιατί τα έζησες και τα δυο και δεν αμύνθηκες. Μεγαλωμένη με τη θεωρία του να υπομένω ως προς το τί θα πει ο κόσμος, σε θυσίασα.
Πάντα ευγενική, πάντα προσεχτική, πάντα ανεκτική σε όποια αδικία γινόταν εις βάρος σου, σε αφάνισα! Θα περάσει και αυτό έλεγα δεν πειράζει.
Άφηνα να σε εκμεταλλεύονται σιωπηλά, να γίνονται αρπακτικά και να ζητούν κομμάτια της ψυχής σου και να τα παίρνουν, ενώ δεν το άξιζαν. Έδινα αγάπη η οποία δεν έπρεπε να στην στερήσω. Σε εσένα έπρεπε να δοθεί. Δεν πειράζει, έλεγα. Κάθε ρωγμή που γινόταν στην ψυχή σου, την παρέβλεπα. Μέσα μου όμως θύμωνα γιατί το επέτρεπα.
Και η ψυχή μου έγινε ηφαίστειο που η λάβα έβραζε, έτοιμη να ξεχυθεί και να σαρώσει τα πάντα στο διάβα της. Έκαψε όμως μόνο εσένα δυστυχώς!
Κι κάπως έτσι, μέσα από διαδρομές που το όχι και το άι σιχτίρ, όπως μου είπε ένα πολύ αγαπημένο μου πρόσωπο πρόσφατα δεν το ξεστόμιζα, ο θυμός έγινε αρρώστια . Ακόμα και τότε όμως δεν με σεβάστηκαν, οι δήθεν πολιτισμένοι, λες και μου έκαναν χάρη κιόλας. Και τότε συνάντησα το δήθεν ενδιαφέρον, το δήθεν λυπάμαι, το δεν πειράζει και το είσαι δυνατή εσύ!
Κι αντί να τους στείλω στο διάολο , ή να τους πω να πάνε να @@@ ο θυμός μου μεγάλωνε! Σε αρρώστησα εαυτέ μου. Συγγνώμη, για όλα όσα σε άφησα να περάσεις. Συγνώμη που σου άνοιξα πληγές που δεν άξιζες, γιατί αξίζεις! Ακούς; Και δεν θα ξαναφήσω ποτέ κανέναν, να σου πει το αντίθετο ή να σε βλάψει! Τώρα πια βλέπω καθαρά και το ξέρεις, όπως το ξέρουν και όλοι αυτοί οι δήθεν γύρω σου, που ότι έκαναν το έκαναν υποτίθεται για το καλό σου!
Το καλό μου, το ορίζω εγώ. Σπάω τη γυάλα λοιπόν και σε αφήνω ελεύθερο. Ρίχνω κλωτσιές και τα σπάω όλα. Θα γιατρευτούν οι πληγές σου το ξέρω. Πώς το ξέρω; Επειδή δεν θα αφήσω κανέναν και τίποτα να σε μειώσει. Πετράδι διάφανο η ψυχή σου και το ξέρεις. Για αυτό την επόμενη φορά θα φροντίσω να τους στείλω όλους από εκεί που ήρθαν. Επειδή μόνο εσύ και εγώ, ξέρουμε τι μας αρμόζει.
Κι όσοι μας πλήγωσαν, ας ζήσουν στο δήθεν κόσμο τους και στην δήθεν τέλεια ζωή τους, που δεν μας αφορά! Γιατί και μας πειράζει όταν μας πειράζουν και ακόμα περισσότερο έχουμε το δικαίωμα να μην είμαστε πάντα δυνατοί. Αυτοί είμαστε και σε όποιον αρέσουμε. Στους υπόλοιπους θα ευχηθούμε τα καλύτερα και θα ζήσουν αυτοί όπως θέλουν και εμείς ακόμα καλύτερα!
Σπυριδούλα Σγουρού – lovenmore.gr
