Όλοι ξέρουμε καλά πώς είναι ο θυμός, εκείνη η πύρινη έκρηξη που ξεκινά από μέσα μας, περνά μέσα από την καρδιά και το λαιμό μας, απαιτώντας να εξωτερικευθεί, να γίνει φωνή… Αλλά τι ακριβώς κάνουμε με αυτόν; Ποια είναι η σχέση σας με το θυμό; Μήπως είναι ένα άτακτο νήπιο που το χάνετε εύκολα από την έλεγχο σας; Ή εκείνο το προβληματικό και δύσκολο άτομο που συγκαταβατικά αγνοείτε; Ίσως να είστε τόσο αποσυνδεδεμένοι από το θυμό, που δεν έχετε καμία ιδέα ότι εκείνη η έκρηξη μέσα σας ετοιμάζεται να συμβεί. Μπορεί απλά να επιπλέετε σε μια θάλασσα ψεύτικων χαμόγελων και πλάνης.
Ο θυμός είτε καταπιέζεται, είτε εκφράζεται. Η καταπίεση συνιστά μια άρνηση της πραγματικότητας. Χώνουμε βαθιά μέσα μας τον ισχυρό εκείνο θυμό, υποκρινόμενοι ότι δεν είναι εδώ. Οτιδήποτε όμως καταπιέζεται βαθιά μέσα μας, μετατρέπεται σε έναν δηλητηριώδη τύραννο που περιμένει την ευκαιρία να ξεσπάσει.
«Ο θυμός είναι ένα οξύ που κάνει περισσότερη ζημιά στο δοχείο που το περιέχει, παρά σε οτιδήποτε χύνεται» – Mark Twain
Ο θυμός είναι φίλος μας
Ο καταπιεσμένος θυμός τείνει να γίνεται ανεξέλεγκτος και εκρηκτικός. Είναι απρόβλεπτος και μια δύναμη που πρέπει να λαμβάνεται υπόψη. Οπότε συχνά η εσώτερη ανησυχία είναι ένα ηφαίστειο καταπιεσμένων συναισθημάτων. Ακόμα πιο καταστροφικό μπορεί να αποδειχτεί κάτι άλλο: η οργισμένη έκφραση του θυμού και των συναισθημάτων μας σε κάποιον άλλο με ανεξέλεγκτο και κάποιες φορές άδικο τρόπο. Κάτι που μπορεί να αποδειχτεί ολέθριο για τις σχέσεις και την υγεία μας.
Η αποδοχή και αναγνώριση του θυμού φτάνει μέχρι τη διάλυση και αντιμετώπιση της φόρτισης πίσω από αυτόν. Ως μικρά παιδιά και έφηβοι συνήθως μα επέπλητταν όταν δείχναμε τον θυμό μας. Ως μικρό παιδί θυμάμαι τη γιαγιά μου να στέκεται πάνω από τον μικρό μου αδερφό και να τον προειδοποιεί ότι θα «του κόψει τον άερα». Ένας «παραδοσιακός» θα λέγαμε, περίεργος τρόπος αντιμετώπισης των εκρήξεων θυμού ενός μικρού παιδιού.
Επομένως, πώς τελικά αντιμετωπίζουμε το συναίσθημα του θυμού;
Αυτό το συναίσθημα έχει πραγματικά αδικηθεί. Κατηγορείται συχνά ως μια αρνητική, καταστροφική δύναμη που προκαλεί τεράστια προβλήματα. Σίγουρα αν απελευθερωθεί σε άλλους με ακατάλληλο τρόπο, μπορεί να σημαδέψει τις σχέσεις μας και να καταστρέψει ό,τι έχει χτιστεί μέχρι τότε με κόπο.
Όμως, πώς θα μπορούσαμε να εκφράσουμε το θυμό, όχι μόνο εποικοδομητικά, αλλά επίσης δημιουργικά; Η απάθεια, η απελπισία και η νωθρότητα είναι εχθροί. Ο θυμός όχι. Εκείνος μπορεί να είναι φίλος μας. Σίγουρα όχι ένας ευγενικός φίλος και σίγουρα όχι καλοσυνάτος. Αλλά σίγουρα πιστός. Γιατί πάντα θα μας λέει πότε έχουμε προδοθεί. Πάντα θα μας λέει πότε έχουμε προδώσει και τον εαυτό μας. Ο θυμός δεν είναι η ίδια η πράξη. Αλλά η πρόσκληση γι’ αυτή.
Αποδοχή
Η προθυμία να αντιμετωπίσουμε τον υποσυνείδητο νου μας με τρυφερή συμπόνια και να συναντήσουμε τους εαυτούς μας στην «σκοτεινότερη» έκφραση της βοηθά στο να διαχειριστούμε σωστά τον θυμό. Αντί να αρνούμαστε αυτή τη φυσική δύναμη και να παλεύουμε ενάντια της, είναι καλύτερο να την καλωσορίζουμε και να την διοχετεύουμε με επίγνωση. Με αυτό τον τρόπο, μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τον θυμό σωστά και να τον καθοδηγήσουμε, όπως εμείς θέλουμε.
Αποδοχή σημαίνει αναγνώριση του συναισθήματος. Σημαίνει το να είμαστε ανοιχτοί και μη επικριτικοί, να γνωρίζουμε ότι ο θυμός είναι ενέργεια σε κίνηση και ενέχει ένα μήνυμα. Αυτή η απλή κίνηση αποδοχής και καλωσορίσματος του απελευθερώνει την δυνατότητα διοχέτευσης του σε κάτι ζωντανό, σοφό και δημιουργικό.
Ακούγοντας το μήνυμα
Μέσω της επίγνωσης και αναγνώρισης του θυμού που νιώθουμε, αλλάζουμε ριζικά και εκτονώνουμε τη διαβολική δύναμη του απαρνημένου εκείνου θυμού. Γιατί εκείνος φέρει και ένα μήνυμα. Έρχεται ως φορέας αλλαγές με ένα μήνυμα για εσάς. Σας πληροφορεί για κάτι που δεν λειτουργεί, για κάτι που χρειάζεται ανανέωση, που είναι σπασμένο και δεν σας εξυπηρετεί πια. Αν αφουγκραστείτε αυτό το μήνυμα, θα σας δείξει τον χάρτη προς την ελευθερία και το μονοπάτι προς μια αυθεντική ζωή.
Η εκτίμηση του θυμού σας οδηγεί στην απόκτηση δύναμης
Καθώς δίνετε στον εαυτό σας την άδεια να εκφράσει ελεύθερα τον θυμό του, ξεκλειδώνετε τη δύναμή σας. Γίνεστε εκφραστικοί, παθιασμένοι, ισχυροί και ζωντανοί. Ο θυμός είναι η ζωή που περνά από μέσα σας, λέγοντάς σας τι ακριβώς χρειάζεστε. Μέσα στους αιώνες, οι γυναίκες έπρεπε να πιστέψουν ότι ο θυμός δεν ήταν γι’ αυτές, έπρεπε να μείνουν καταπιεσμένες και να έτσι να χάνουν οποιαδήποτε δύναμη και ευθύνη για την ίδια τη ζωή τους.
Το ξεκλείδωμα του θυμού και η έκφρασή του είναι ένα από τα βασικότερα κλειδιά στο δρόμο προς τη δύναμη. Με αυτό τον τρόπο, ανοίγετε την πόρτα στην δημιουργική έκφραση. Εξάλλου, η έκφραση συναισθημάτων μέσα από την τέχνη δεν είναι κάτι νέο. Για την ακρίβεια, είναι τόσο παλιό όσο και η ίδια η δημιουργικότητα.
Ταξιδεύοντας με και μέσω του θυμού, ανακαλύπτουμε ένα βαθύτερο, πλουσιότερο μέρος μέσα μας, μια πηγή δημιουργικού δυναμικού. Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε αυτή την ενέργεια με διάφορους τρόπους μέσω της τέχνης. Και πρέπει να γνωρίζετε ότι το να ασχολείστε με την τέχνη, δεν σημαίνει ότι πρέπει να υπάρχει εκείνο το λεγόμενο «ταλέντο». Η τέχνη είναι για όλους. Για όσους έχουμε δυνατά συναισθήματα και θέλουμε να τα διοχετεύσουμε σε κάτι, ώστε, ύστερα, καίγοντας τον ίδιο το θυμός, να βρούμε και τη γαλήνη.
Όταν δίνουμε πρόσβαση στο θυμό μας να είναι εκεί και να είναι ελεύθερος, όταν ακούμε το μήνυμα και μπορούμε να το μεταφράσουμε προς όφελός μας, να κάνουμε τις αλλαγές σε πράγματα που μας κρατούν πίσω, τότε μπορούμε να στραφούμε με επιτυχία προς τη δημιουργία και να βρούμε εκείνη τη σημαντική προσωπική δύναμη.
