Υπάρχουν ταινίες οι οποίες σε κάνουν και τις ερωτεύεσαι, άλλες που σου προκαλούν έκρηξη αδρεναλίνης καθώς τις παρακολουθείς!Υπάρχουν άλλες που σε επηρεάζουν προς το καλύτερο και σε εμπνέουν ώστε να γίνεις καλύτερος άνθρωπος!
Υπάρχουν όμως και αυτές οι ταινίες οι οποίες εκπέμπουν μια μεγάλη δόση μυστηρίου και γεννούν ερωτηματικά σε σχέση με την υπόσταση της πραγματικότητας και της ζωής. Αναφέρομαι στις ταινίες που βάζουν το μυαλό σου να σκεφτεί λίγο διαφορετικά ώστε να καταλήξεις να αναρωτιέσαι: Λες να είναι έτσι τα πράγματα στην πραγματικότητα?Από κάτω ακολουθούν οι 7 ταινίες δυναμίτης για το μυαλό οι οποίες σίγουρα θα σε βάλουν σε σκέψεις και θα σε κάνουν να αναθεωρήσεις τον τρόπο με τον οποίο βλέπεις τον κόσμο.
1.The Matrix
Το The Matrix είναι κινηματογραφική ταινία περιπέτειας και επιστημονικής φαντασίας, σε σενάριο και σκηνοθεσία των Λίλι και Λάνα Γουατσόφσκι. Πρωταγωνιστούν οι ηθοποιοί Κιάνου Ρίβς, Λώρενς Φίσμπερν, Κάρι-Αν Μος, Χιούγκο Γουίβινγκ και Τζόε Παντολιάνο. Η ταινία προβλήθηκε αρχικά στις ΗΠΑ στις 31 Μαρτίου 1999 και αποτέλεσε την αρχή της σειράς Μάτριξ, η οποία περιλαμβάνει ταινίες, κόμικς, βιντεοπαιχνίδια και κινούμενα σχέδια. Απέσπασε τέσσερα βραβεία Όσκαρ στις τεχνικές κατηγορίες.
Η ταινία περιγράφει ένα μέλλον στο οποίο ο κόσμος όπως τον ξέρει ο άνθρωπος είναι το Matrix, μια εικονική πραγματικότητα που δημιουργήθηκε και συντηρείται από νοήμονες μηχανές προκειμένου να κατευνάσει, υποτάξει και εκμεταλλευτεί τον ανίδεο ανθρώπινο πληθυσμό ως πηγή ενέργειας, με την υποχρεωτική σύνδεση του στο Matrix μέσω μοσχευμάτων. Περιέχει πολυάριθμες αναφορές στις υποκουλτούρες του κυβερνοπάνκ και των χάκερ, φιλοσοφικές και θρησκευτικές ιδέες, μεσσιανισμό και καρτεσιανισμό, αλλά και σωκρατικό και πλατωνικό ιδεαλισμό. Παρουσιάζεται δανεισμός πολλών στοιχείων της Πλατωνικής Αλληγορίας του Σπηλαίου, πράγμα που τονίζει το φιλοσοφικό υπόβαθρο του έργου.
2. 12 πίθηκοι
Οι Δώδεκα Πίθηκοι (πρωτότυπος τίτλος: Twelve Monkeys) είναι αμερικανική ταινία επιστημονικής φαντασίας του 1995, σε σκηνοθεσία Τέρι Γκίλιαμ.Στην ταινία η ανθρωπότητα αποδεκατίζεται από έναν ιό που διασπείρεται επίτηδες και μεταλλάσσεται πολύ γρήγορα σε φονικό και ανίκητο. Οι άνθρωποι το 2035 ζουν πλέον σε υπόγεια βαθιά κάτω από τη γη και σε σπήλαια, γιατί στην επιφάνεια κυριαρχούν τα ζώα και η ατμόσφαιρα είναι μολυσμένη από τον ιό. Οι επιστήμονες έχουν καταφέρει να κατασκευάσουν πρόσφατα μια «μηχανή του χρόνου» που έστω και ατελής, πάντως λειτουργεί. Αποφασίζουν να στείλουν στο παρελθόν έναν άνδρα δυναμικό, παρατηρητικό και ικανό να τους εφοδιάσει με στοιχεία ώστε να εντοπίσουν την πηγή του ιού. Αν βρουν δείγμα του προτού αυτός μεταλλαχθεί, θα παρασκευάσουν εμβόλιο και έτσι θα σώσουν όσους απομένουν ζωντανοί στο μέλλον. Επίσης, θα μπορέσουν επιτέλους να επανέλθουν στην επιφάνεια της Γης χωρίς το φόβο του θανατηφόρου ιού. Η αποστολή ανατίθεται σε έναν κατάδικο, στον οποίο υπόσχονται ότι, αν τα καταφέρει, θα του απονεμηθεί χάρη. Ο άνδρας αυτός ταξιδεύει απρόθυμα σε διάφορες χρονικές στιγμές γιατί η μηχανή του χρόνου δεν είναι απόλυτα τελειοποιημένη, αλλά τελικά καταφέρνει να βρεθεί στο 1996 και αρχίζει να ιχνηλατεί τον ή τους διασπορείς του ιού.
3.Inception
Το Inception είναι αμερικανική περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας παραγωγής 2010 σε σκηνοθεσία και σενάριο του Κρίστοφερ Νόλαν. Πρωταγωνιστούν οι Λεονάρντο Ντι Κάπριο, Κεν Γουατάναμπε, Τομ Χάρντι, Κίλιαν Μέρφι, Ντίλιπ Ράο, και Μάικλ Κέιν.
Ο Ντι Κάπριο ερμηνεύει τον Ντομ Κομπ, έναν εξειδικευμένο κατάσκοπο – κλέφτη ιδεών που εξάγει κρυφά πολύτιμες πληροφορίες από το ασυνείδητο μυαλό των στόχων του ενώ αυτοί κοιμούνται και ονειρεύονται. Μη μπορώντας να επισκεφτεί τα παιδιά του, του προσφέρεται μια ευκαιρία να αποκτήσει την παλιά του ζωή με αντάλλαγμα ένα σχεδόν ακατόρθωτο έργο: την “απαρχή”, την εμφύτευση μιας ιδέας μέσα στο υποσυνείδητο ενός στόχου.
4.Συνειδητή ζωή- Waking life
Μια ταινία φιλοσοφικής εξερεύνησης πάνω στη σύγκριση ονείρου-πραγματικότητας τη σχέση του υποκειμένου με τους άλλους, το νόημα της ζωής, την καταστασιακή πολιτική σκέψη, τη μετά-ανθρωπότητα, την κινηματογραφική θεωρία του André Bazin και την ίδια την κατάσταση του «διαυγούς ονείρου».
Εκτυλίσσεται με τη λογική ονείρου και ζητά από τον θεατή απλώς να βυθιστεί στη ροή του, όσο παρακολουθεί ρεαλιστικούς ανθρώπους να παραληρούν ντελιριακά εκθέτοντας ολοζώντανα τις ιδέες και τις θεωρίες τους.
Η αισθητική αναπαράσταση των ονείρων με την τεχνική του Rotoscoping -μια μορφή «ξεπατικωτούρας» με animation πάνω σε αληθινά πλάνα και καρέ 1/12 αντί 1/24 – δημιουργεί με τον πλέον πρωτότυπο και όμορφο τρόπο την ονειρική και ψυχεδελική ατμόσφαιρα που απαιτεί η ταινία.
Με αφορμή την ιστορία ενός ανώνυμου νεαρού ο οποίος παγιδεύεται μέσα σε ένα τακτικά μεταβαλλόμενο διαυγές όνειρο και δεν μπορεί να αφυπνιστεί, γινόμαστε μάρτυρες μιας σουρεαλιστικής διαδρομής, των παρατηρήσεων και των διαλόγων του με άλλους ανθρώπους – εφευρημάτων του ασυνειδήτου του; – ή των μονολόγων τους, περί της άσπονδης σχέσης μεταξύ ατομικότητας και συλλογικότητας, περί ριζοσπαστικής πολιτικής και του ακτιβισμού των καταστασιακών, περί μεταμοντερνισμού και υπαρξισμού, περί ύπαρξης ή μη της ελεύθερης θέλησης σε έναν κόσμο πλήρως καθοριζόμενο από φυσικούς νόμους, περί ονειροναυτών («εξερευνητές» οι οποίοι ελέγχουν απολύτως τα όνειρά τους και τα βιώνουν με τη μέγιστη δυνατή καθαρότητα) και πραγματικότητας, περί της ζωής, της ταυτότητας, του χρόνου και του θανάτου.
5.Samsara
Το Samsara είναι μια ταινία του 2011 μη αφηγηματικό ντοκιμαντέρ. Το Samsara γυρίστηκε πάνω από πέντε χρόνια σε 25 χώρες σε όλο τον κόσμο. Γυρίστηκε σε μορφή 70 mm και έξοδο σε ψηφιακή μορφή. Η ταινία έκανε πρεμιέρα το 2011 στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Τορόντο. και έκανε περιορισμένη κυκλοφορία, τον Αύγουστο του 2012.
Έχοντας ζήσει από πέντε ετών σε βουδιστικό μοναστήρι, ο Τάσι απαρνείται το μοναχικό σχήμα για να γνωρίσει τις προκλήσεις της ζωής. Παντρεύεται την κόρη ενός αγρότη, εναντιώνεται σε έναν τοπικό μεγαλέμπορα που αισχροκερδεί έναντι των χωρικών, ποθεί μια άλλη γυναίκα, ενώ κάποια στιγμή πρέπει να αποφασίσει αν θα παραμείνει στον επίγειο κόσμο της “σαμσάρα” ή θα επιστρέψει στην πνευματικότητα του μοναστηριού.
6.Interstellar
Το σενάριο ακολουθεί την ιστορία μίας ομάδας αστροναυτών, οι οποίοι ταξιδεύουν μέσα από μία σκουληκότρυπα, σε μία προσπάθεια να βρουν ένα νέο σπίτι για την ανθρωπότητα. Το σενάριο της ταινίας γράφτηκε από τα αδέλφια Κρίστοφερ και Τζόναθαν Νόλαν, και βασίζεται σε ένα αρχικό σενάριο που είχε γράψει ο δεύτερος, το 2007. Ο Κρίστοφερ Νόλαν ανέλαβε και την παραγωγή της ταινίας, μαζί με τη σύζυγό του Έμμα Τόμας, μέσω της εταιρείας παραγωγής τους με το όνομα Syncopy, και μαζί με την Λίντα Όμπστ της Lynda Obst Productions.
Καθώς μια ολοένα κι εντονότερη ξηρασία απλώνεται σε όλη τη Γη, το μέλλον της ανθρωπότητας μοιάζει ζοφερό. Τελευταία της ελπίδα ένα ταξίδι σε τρεις πιθανούς κατοικήσιμους πλανήτες ενός μακρινού γαλαξία. Οι τολμηροί αστροναύτες της αποστολής όμως, ανάμεσά τους και ο χήρος πατέρας δύο μικρών παιδιών, δεν ξέρουν αν και πότε θα επιστρέψουν.
7.Fight club
Το Fight Club είναι μία ταινία του 1999 βασισμένη στην ομώνυμη νουβέλα του Τσακ Πόλανικ. Σκηνοθέτης της ταινίας είναι ο Ντέιβιντ Φίντσερ, και πρωταγωνιστές ο Μπραντ Πιτ, ο Έντουαρντ Νόρτον και η Έλενα Μπόναμ Κάρτερ. Ο Νόρτον παίζει έναν ανώνυμο πρωταγωνιστή, έναν “οποιονδήποτε”, που είναι δυσαρεστημένος με τη δουλειά γραφείου που κάνει. Οργανώνει ένα κλαμπ πάλης (“fight club”) με έναν κατασκευαστή σαπουνιών, τον Τάιλερ Ντέρντεν, τον οποίο παίζει ο Μπραντ Πιτ. Στο κλαμπ τους συμμετέχουν κι άλλοι άντρες που θέλουν να παλέψουν για λόγους αναψυχής. Ο αφηγητής εμπλέκεται σε μια σχέση με τον Ντέρντεν και μία παράξενη γυναίκα, τη Μάρλα Σίνγκερ, την οποία παίζει η Μπόναμ Κάρτερ.
Η νουβέλα του Πόλανικ, επιλέχθηκε από την παραγωγό της 20th Century Fox, Laura Ziskin, που προσέλαβε τον Jim Uhls να γράψει το σενάριο της ταινίας. Ο Φίντσερ ήταν ένας από τους τέσσερις σκηνοθέτες που είχαν σκεφτεί οι παραγωγοί, και τελικά επιλέχθηκε εκείνος λόγω του ενθουσιασμού του για τη ταινία. Ο Φίντσερ εξέλιξε το σενάριο μαζί με τον Uhls και πήρε συμβουλές από τους ηθοποιούς και άλλους ανθρώπους της βιομηχανίας ταινιών. Ο σκηνοθέτης και οι ηθοποιοί, σύγκριναν το Fight Club με τις ταινίες Επαναστάτης Χωρίς Αιτία (1955) και Ο Πρωτάρης (1967). Ο Φίντσερ ήθελε η βία του Fight Club να χρησιμεύσει σαν αλληγορία για τη σύγκρουση ανάμεσα σε μια γενιά νέων ανθρώπων και ένα σύστημα αξιών από διαφημίσεις. Ο σκηνοθέτης αντέγραψε τους ομοφυλοφιλικούς απόηχους από τη νουβέλα του Πόλανικ για να κρατήσει το ενδιαφέρον του κοινού και να τους αποτρέψει από το να προβλέψουν το τέλος.
Στα στελέχη του στούντιο, δεν άρεσε η ταινία και αναδιάρθρωσαν την διαφημιστική καμπάνια που είχε σχεδιάσει ο Φίντσερ, για να μειώσουν τις προβλεπόμενες απώλειες. Το Fight Club δε κατάφερε να εκπληρώσει τις επιθυμίες του στούντιο στο box office και έλαβε πολωμένες αντιδράσεις από κριτικούς που διαφωνούσαν σχετικά με τη βία και την ηθική ασάφεια, αλλά επαίνεσαν τις ερμηνείες, τη σκηνοθεσία, τη μουσική και τα μηνύματα. Θεωρήθηκε από τις πιο αμφιλεγόμενες και πολυσυζητημένες ταινίες του 1999. Αργότερα, η ταινία έγινε κριτική και εμπορική επιτυχία, με τη κυκλοφορία του DVD, που καθιέρωσε το Fight Club σαν καλτ ταινία.
