Μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις που μπορεί να συναντήσει ένας άνθρωπος σήμερα είναι η αντιμετώπιση των σκέψεών του. Σε ένα κόσμο γρήγορης και εύπεπτης κατανάλωσης, υλικής και άκρως επιφανειακής φύσεως, παγιδεύεται σε μία φανταστική πραγματικότητα και λειτουργεί με δυαδικό σύστημα 0-1, μεταφράζοντας τη σκέψη του αυτόματα και άκριτα, σε πράξη.
Ο καθένας μας μπορεί να βρεθεί για κάποιο χρονικό διάστημα σε αυτή την αυτοματοποιημένη κατάσταση, όμως υπάρχει μια κατηγορία ανθρώπων, η οποία περνά περισσότερο χρόνο αναλύοντας το λόγο ύπαρξης της σκέψης, παρά την ίδια τη σκέψη, φτάνοντας στο άλλο άκρο.
Με άλλα λόγια, υπάρχουν άνθρωποι που δε μπορούν να περιορίσουν τις σκέψεις τους και περνούν πολύ χρόνο συλλογιζόμενοι και παγιδευμένοι στο μυαλό τους, ψάχνοντας απεγνωσμένα να βρουν το κλειδί ή έστω μια ένδειξη για την έξοδο από το λαβύρινθο του μυαλού τους.
Τα άτομα αυτά ζουν σε μια δική τους κοσμο-διάσταση, χάνοντας αρκετές φορές ακόμα και την αίσθηση του χώρου και του χρόνου.
Ο ανθρώπινος εγκέφαλος είναι ουσιαστικά ένα πολύπλοκο σύστημα αρχειοθέτησης αναμνήσεων, σκέψεων και συναισθημάτων, τα οποία συνδέονται μεταξύ τους και μετατρέπονται σε δράση.
Αν θέλουμε να βελτιώσουμε το επίπεδο της ευφυίας μας δεν έχουμε παρά να εξασκήσουμε το μυαλό μας. Αν όχι, το πιθανότερο είναι να το χάσουμε.
Ωστόσο, η υπερβολική εξάσκηση και η ατέρμονη ροή σκέψεων αναμεμειγμένη με πλήθος άλογων συναισθημάτων, μπορούν να κάνουν κακό τόσο σε εμάς όσο και στους γύρω μας.
Σε μια προσπάθεια να κατανοήσουμε και να χαρτογραφήσουμε έναν “Χαμένο Εξερευνητή Σκέψεων” θα λέγαμε ότι:
Γνωρίζει αρκετά καλά τον εαυτό του
Έχοντας περάσει ατελείωτες ώρες ανάλυσης των πάντων, είναι γνώστης ακόμα και των πιο απόκρυφων πτυχών του εαυτού του, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν επιμένει, δεν ανυπομονεί και δεν κατανοεί ότι υπάρχουν πολλές ακόμα που μπορεί και θέλει να ανακαλύψει. Βέβαια, η σκέψη που δε μεταφράζεται σχεδόν ποτέ σε πράξη είναι ψυχοφθόρα και πολλές φορές οδηγεί σε υπερτιμημένα ή υποτιμημένα συμπεράσματα, αφού βασίζεται μονάχα σε ένα θεωρητικό και μη αποδεδειγμένο πλαίσιο.
Είναι τελειομανής με μια δόση ψυχαναγκασμού
Όταν το κύριο μέλημά του είναι να τακτοποιεί καθημερινά τις σκέψεις του, κάτι που τις περισσότερες φορές επιτελείται ατελέσφορα, δημιουργείται μια σύγχυση οδηγώντας το άτομο αυτό στον αρνητισμό. Η εξερεύνηση των βαθύτερων στρωμάτων των σκέψεών είναι συναρπαστική αλλά και επικίνδυνη και αν δε διατηρηθεί η ψυχραιμία, ο εγκλωβισμός σε νοσηρές διεργασίες είναι αναπόφευκτος.
Έχει τη τάση να υπεραναλύει
Όσο πιο έντονα σκέφτεται τόσο πιο εμμονικός γίνεται να ανακαλύψει και να διαλευκάνει και την παραμικρη λεπτομέρεια. Επικεντρώνεται στο αντικείμενο ή το υποκείμενο που τον ενδιαφέρει και ξεκινά το μακρύ ταξίδι της υπερανάλυσης, γεγονός που τον ευχαριστεί, αλλά ταυτόχρονα τον βασανίζει.
Επιλέγει ως παρέα τον εαυτό του
Όταν χάνεσαι στις σκέψεις σου και έχεις δομήσει τη ζωή σου γύρω από αυτές, έχοντάς τες ως κατευθυντήριες γραμμές είναι δύσκολη η συναναστροφή με άλλα άτομα. Η δημιουργία και η διατήρηση μιας σχέσης απαιτεί χρόνο και θέληση για να χτιστεί. Για κάποιον που ζει μόνιμα στο κεφάλι του, λοιπόν, δεν αποτελεί πρωταρχική ανάγκη και φυσικά προτεραιότητα η σύναψη μιας -οποιαδήποτε- σχέσης. Ακόμα και αν προσπαθήσει να διατηρήσει μια επαφή, είναι δύσκολο να πείσει αυτόν που έχει απέναντί του ότι δεν είναι αδιάφορος.
Πάσχει από έλλειψη συγκέντρωσης
Η ακατάπαυστα ανακυκλώσιμη σκέψη καθιστά σχεδόν αδύνατη την επαφή με τον πραγματικό κόσμο και τη συμμετοχή του ατόμου στο παρόν. Έτσι, μπορούν να χαθούν πολλές στιγμές και να περάσουν ανεκμετάλλευτες, αφήνοντας εμπειρικά ατροφικό το υπεραναλυτικό πνεύμα.
Η δυνατότητα σωστής κρίσης και σκέψης είναι αναγκαία, όμως πρέπει να τίθενται ποσοτικά(!) όρια. Είναι ωραίο να σκέφτεσαι όταν έχεις όντως κάτι να σκεφτείς. Η σκέψη οφείλει να υφίσταται μόνο ως μέσο εκ-πλήρωσης και όχι ως άλλος ένας κενός και αδιέξοδος αυτοσκοπός.
Το μυαλό μας είναι ένα καταπληκτικό μέρος να ζούμε όσο είναι τακτοποιημένο και δε μας προκαλεί αίσθηση ασφυξίας.
Σκεφτείτε το…
Ελευθερία Καρακατσίνα
