Η ζωή είναι μια σειρά μικρών και μεγάλων αποφάσεων που παίρνουμε καθημερινά συνειδητά και ασυνείδητα. Από το τι θα φορέσουμε το πρωί και το τι θα κάνουμε το Σαββατοκύριακο, μέχρι το πού θέλουμε να μένουμε και ποιον επιλέγουμε για σύντροφο μας.
Αυτές οι αποφάσεις πρέπει να αφορούν πρωτίστως εμάς και δευτερευόντως -ή και καθόλου- οποιονδήποτε άλλον, αν θέλουμε να είμαστε ελεύθερες και ολοκληρωμένες προσωπικότητες. Πάντα έχουμε την επιλογή.
Δεν ξέρω πόσες χιλιάδες του κόσμου πήραν την απόφαση να φύγουν από την όμορφη χώρα μας ή μετακόμισαν από τα μεγάλα αστικά κέντρα για τα χωριά και τα νησιά τους, αλλά ξέρω κάποιους που πήραν μια απόφαση ηρωική.
Και λέω ηρωική γιατί πολλοί στην απόφαση να φύγουν, διέλυσαν τη σχέση τους, όπως και πολλοί στην απόφαση να μην ακολουθήσουν έκαναν το ίδιο.
Υπάρχουν κι αυτοί που επέλεξαν τελικά μια μέση λύση, αλλά δε θα γράψω για την μέση λύση.
Το Φθινόπωρο του 2012, μια εκθαμβωτικά έξυπνη κοπέλα γνώρισε έναν υπέροχο τύπο και σε τρεις μήνες άρχισαν να συζούν σε απόλυτη αρμονία. Ήταν από τους ωραίους έρωτες που δε βλέπεις συχνά.
Ο Νίκος ήταν γιατρός, από οικογένεια γιατρών, έπαιρνε ένα μισθό πείνας μεν, αλλά αγαπούσε πολύ τη δουλειά του έτσι κι αλλιώς. Η Δέσποινα, δούλευε σε ανθοπωλείο, δεν είχε καταφέρει να σπουδάσει κάτι, αλλά έκανε εξαιρετική δουλειά και προσπαθούσε να μάθει ανθοκομία.
Μέσα στα χρόνια της οικονομικής κρίσης κατάφερναν να περνάνε σχεδόν υπέροχα. Λες και τους τροφοδοτούσε κάτι άλλο. Κι αυτό ήταν άξιο θαυμασμού.
Μέχρι που ήρθε η πρόταση. Όχι γάμου. Μετανάστευσης.
Ο Νίκος, χωρίς καν να το ψάχνει, βρήκε μια εξαιρετική θέση στην Αγγλία που ήθελε να δεχτεί σαν τρελός. Ήταν σαν εξειδίκευση της εξειδίκευσης, δεν υπήρχε αντίστοιχο στην Ελλάδα. Ήταν μεγάλη ευκαιρία και τα χρήματα αρκετά.
Ένας μήνας ατερμόνων συζητήσεων αν θα πάνε μαζί, αν θα πάει μόνος του, αν θα μείνουν και οι δύο εδώ, αν θα συνεχίσουν από απόσταση. Τα υπέρ και τα κατά από ‘δω, υποσχέσεις και στρατηγικές από ‘κει, η αγάπη στη μέση να χάσκει στο αδιέξοδο.
Και τι δεν της έταξε, αρραβώνες, επιστροφή σε δυο χρόνια, ταξίδια… ανένδοτη η Δέσποινα.
Ήξερε καλά ότι τίποτα δε θα γέμιζε το κενό που θα άφηνε μια τέτοια φυγή για χάρη κάποιου άλλου, ακόμα και για χάρη εκείνου που αγαπούσε τόσο.
Πώς να κρατήσεις κάποιον δίπλα σου όταν εκείνος θέλει να δημιουργήσει, ν’ ανοίξει τα φτερά του;
Πώς να αφήσεις κάποιον που αγαπάς πολύ να φύγει από κοντά σου;
Πώς μπορείς να εγκαταλείψεις τη ζωή που έχεις χτίσει και σου αρέσει, μόνο επειδή στο ζητάει ο άνθρωπος σου για τη δουλειά του; Και πώς μπορείς να πάρεις την ευθύνη της ζωής κάποιου άλλου, όταν πρόκειται αποκλειστικά και μόνο για τα δικά σου «θέλω»;
Δεν μπορείς.
Δεν μπορείς να αποτρέψεις, ούτε και να ενθαρρύνεις κανέναν σε μια τέτοια απόφαση, να μείνει ή να φύγει αντίστοιχα. Εκτός αν επιθυμείς κι εσύ εξίσου αυτό το νέο κοινό ξεκίνημα. Όταν δηλαδή, το κάνεις γιατί το επιθυμείς εσύ και μετά γιατί το επιθυμεί και ο άλλος.
Δεν κάνεις χάρες σε αυτές τις περιπτώσεις, ούτε εκπτώσεις.
Ο καθένας έχει την απόλυτη ευθύνη του εαυτού του, για όλες του τις επιλογές, τις πράξεις, τις λέξεις και όλη του την ύπαρξη. Να μην έρθει ποτέ η ώρα για κανέναν που θα πει ή θα ακούσει το τερατώδες «Τα παράτησα όλα για σένα!».
Η αγάπη δεν ψάχνει θύματα και θύτες, το έχω ξαναπεί. Ολοκληρωμένους ανθρώπους που μοιράζονται θέλει.
Κι όποιος σκεφτεί ότι ο ένας είναι επιστήμονας κι ο άλλος ανθοπώλης, κάνει λάθος. Όποιος σκεφτεί «μα ο ένας είναι άντρας και η άλλη γυναίκα», επίσης. Όποιος σκεφτεί πως δεν αγαπιούνται αρκετά, δεν έχει ιδέα.
Δεν υπάρχει ζυγαριά που μετράει τέτοια πράγματα. Μόνο η διαίσθηση σου όταν έρθει εκείνη η ώρα, θα σου πει την αλήθεια.
Η καρδιά πέφτει σε λάθη, η διαίσθηση ξέρει λίγο καλύτερα.
Στην τελική, άσ’ τον να φύγει, αν το μπορεί και το θέλει τόσο. Κι εσύ μείνε στη ζωή που επιλέγεις, αφού το μπορείς και το θέλεις τόσο. Κι ας σπάει η καρδιά.
Όλα έχουν το τίμημα τους και πάντα έχεις επιλογή. Μην πιστέψεις ποτέ πως δεν έχεις.
Καλή σταδιοδρομία. Σ ‘αγαπώ.
