Ο φοβισμένος άνθρωπος δεν είναι ελεύθερος. Δεν σκέφτεται, δεν ενεργεί, δεν ζει. Δαιμονοποιεί τα πάντα γύρω του για να παραμείνει στάσιμος, κλεισμένος μέσα στην ίδια του την φυλακή. Γιατί κατά βάθος θέλει να μείνει στην ασφάλειά του, στην σιγουριά των όσων γνωρίζει, ακόμα κι αν αυτό συνεπάγεται την καταστροφή του. Ενοχοποιεί τα πάντα: την κοινωνία, τον χρόνο, τους γύρω του, ακόμα και τα ίδια του τα συναισθήματα. Η ίδια η σκέψη ακούγεται παράλογη, οξύμωρη, μα αυτή είναι η τραγική αλήθεια της εποχής μας.
Ο σύγχρονος άνθρωπος φοβάται τα πάντα· μέχρι και τον ίδιο του τον εαυτό. Μένει στην επιφάνεια, γιατί τρέμει να βουτήξει στα βαθιά. Και τι πιο τρομακτικό από μία κατάδυση στα άδυτα του εαυτού του; Στην αναγνώριση των συναισθημάτων του; Η πιο έξυπνη λύση ήταν να τα βάλει στο εδώλιο του κατηγορουμένου, να τα ενοχοποιήσει κι έπειτα να τα τιμωρήσει αρνούμενος μέχρι και την ύπαρξή τους. Ίσως σκεφτεί κάποιος ότι είναι παράξενο ή και αστείο, μα οι περισσότεροι έχουν αποκοπεί τόσο πολύ από τα συναισθήματά τους, που δεν μπορούν πλέον ούτε να τα αναγνωρίσουν.
Μα γιατί φοβόμαστε τα ίδια μας τα συναισθήματα; Γιατί αρνούμαστε να δεχτούμε την χαρά, τον φόβο, την αγάπη, την στοργή, την θλίψη, την απογοήτευση, τον θυμό; Τι είναι τόσο τρομερό σχετικά με αυτά; Γιατί τα βυθίζουμε στο σκοτάδι και τα εξορίζουμε σαν να έπρεπε να ντρεπόμαστε για αυτά; Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι ευθύνεται γι’ αυτό η κοινωνία, η θρησκεία, η εποχή την οποία διανύουμε, μα θα κινδύνευε να βρεθεί ο ίδιος στο εδώλιο, καθώς θα έπραττε το ίδιο σφάλμα με εκείνους στους οποίους αναφέρεται.
Άλλωστε, σημασία δεν έχει ποιος φταίει. Σημασία έχει να συνειδητοποιήσουμε ότι τα συναισθήματα δεν είναι δαίμονες που πρέπει να εξορκιστούν. Είναι τόσο αρνητικά ή τόσο θετικά όσο εμείς τα ορίζουμε. Μάλιστα, αν τα διαχειριστούμε κατάλληλα, μπορούν να ενδυθούν φτερά και από δυνάστες να μετατραπούν σε οδηγούς.
Μόλις αναγνωρίσουμε το γεγονός ότι όλα μας τα συναισθήματα είναι μέρος του εαυτού μας, και τα τιμήσουμε όπως τους αξίζει, η ζωή μας θα μεταμορφωθεί. Ποιος είπε ότι δεν πρέπει να αισθανόμαστε; Ότι πρέπει να είμαστε άδειοι από συναισθήματα; Άνθρωποι είμαστε. Όχι ρομπότ.
Ας αγκαλιάσουμε τα συναισθήματά μας, θετικά ή αρνητικά, ας τα εκφράσουμε κατάλληλα, ας τα διοχετεύσουμε σε δημιουργικούς τομείς της ζωής μας και ας μεταμορφωθούμε από φοβισμένα πλάσματα σε δημιουργούς που σέβονται τον εαυτό τους.
Δεν είναι λίγοι οι τρόποι με τους οποίους μπορούμε να εκφράσουμε τα συναισθήματά μας. Υπάρχουν άπειροι, δημιουργικοί και μη. Πολλοί επιλέγουν τους εύκολους τρόπους, πχ κάποιοι ξεσπούν στο φαγητό, στο ποτό ή στο τσιγάρο. Για εκείνους όμως που προτιμούν να αντιμετωπίσουν τους «δαίμονές» τους με θάρρος και δημιουργικότητα, υπάρχουν διάφοροι δρόμοι.
Πρώτος και κύριος: η τέχνη. Όλοι μας κρύβουμε μέσα μας έναν συγγραφέα, έναν ποιητή, έναν ζωγράφο, έναν μουσικό. Δεν είναι ανάγκη να είμαστε τέλειοι. Αρκεί να πιάσουμε ένα μολύβι, έναν ρυθμό, ένα πινέλο ζωγραφικής. Σημασία έχει να αφήσουμε όσα νιώθουμε να ξεχυθούν ελεύθερα, έχοντας έναν σκοπό στο μυαλό μας.
Ένας δεύτερος τρόπος είναι η σωματική άσκηση. Οποιοδήποτε είδος μας εκφράζει, είναι κατάλληλο. Κάποιοι προτιμούν το τρέξιμο, άλλοι τον χορό, άλλοι την γιόγκα. Ας μην ξεχνάμε το πόσο γρήγορα άλλαξε η διάθεσή μας εκείνη την φορά που, όντας θυμωμένοι ή απογοητευμένοι, ανοίξαμε το ραδιόφωνο στο τέρμα και χορέψαμε στο δωμάτιό μας σαν τρελοί, χωρίς να μας νοιάζει τίποτα.
Και η λίστα συνεχίζεται. Κάποιοι βρίσκουν ότι εκφράζονται καλύτερα κρατώντας ημερολόγιο, άλλοι ασχολούμενοι με την κηπουρική. Ο καθένας διαλέγει τον τρόπο του. Το βασικότερο, ωστόσο, είναι να πάψει να ενοχοποιεί τα συναισθήματά του και να τα αναγνωρίσει. Χωρίς κριτική, χωρίς φόβο. Να μάθει να τα δέχεται και να τα εκφράζει, να μιλάει για αυτά χωρίς ντροπή ή ενοχή. Να είναι αληθινός με τον εαυτό του, και κατ’ επέκταση με τους γύρω του. ΠΗΓΗ
