Η γένεση, η δομή, η λειτουργία και η εξέλιξη του Ηλιακού Συστήματος σύμφωνα με την επιστήμη αλλά και την εσωτερική παράδοση.
Η Γη μας ταξιδεύει στα μονοπάτια του σύμπαντος με συντροφιά της τους άλλους πλανήτες. Μαζί τους κινείται στους ρυθμούς ενός αέναου χορού γύρω από μια μεγάλη φωτιά, τον Ήλιο, τον δημιουργό και συντηρητή του Ηλιακού Συστήματος.
Το Ηλιακό μας Σύστημα αποτελεί ένα αρμονικό σύνολο αλληλεπιδρώντων ουράνιων σωμάτων που διαρκώς κινούνται και μοιάζει με έναν γιγάντιο οργανισμό όπου το κάθε τι σε αυτόν διαδραματίζει σημαντικό ρόλο. Ακόμη βαθύτερα, σύμφωνα με την εσωτερική παράδοση, είναι κάτι παραπάνω από μια απλή συνάθροιση ουράνιων σωμάτων και συνιστά μια ζωντανή οντότητα που εξελίσσεται συνειδησιακά, ένα εξελισσόμενο κύτταρο του σύμπαντος. Ενός σύμπαντος που τόσο από την επιστήμη, όσο και από την εσωτερική παράδοση θεωρείται ως ένας ωκεανός ενεργειών, διάσπαρτος με μικρές νησίδες συμπυκνωμένης ενέργειας που οι αισθήσεις μας τις αντιλαμβάνονται ως ύλη.
Οι σύγχρονες επιστημονικές ανακαλύψεις τονίζουν ιδιαίτερα την ενεργειακή και δονούμενη φύση του σύμπαντος και του Ηλιακού Συστήματος και μας καθιστούν κοινωνούς ενός κόσμου ο οποίος χαρακτηρίζεται από απεριόριστη ενεργειακή ανταλλαγή.
Υπό αυτή την ενεργειακή οπτική, το Ηλιακό μας Σύστημα δεν είναι κάτι που βρίσκεται εκεί έξω πέρα από τη Γη, αλλά κάτι μέσα στο οποίο η Γη και όλοι εμείς είμαστε εμβαπτισμένοι. Είναι το φυσικό μας περιβάλλον εντός του οποίου ζούμε, δρούμε και εξελισσόμαστε.
Γνωρίζοντας το Ηλιακό Σύστημα
Το Ηλιακό Σύστημα είναι η οικογένεια του γαλαζοπράσινου πλανήτη μας και σε αυτό συναντούμε τον Ήλιο, τους πλανήτες και τους δορυφόρους τους, αέρια, σκόνη, κομήτες και αστεροειδείς.
Ο Ήλιος αγκαλιάζει ενεργειακά όλο το Ηλιακό Σύστημα και εμπερικλείει στην αύρα του κάθε ουράνιο σώμα που ανήκει σε αυτό. Η επιστήμη αναγνωρίζει αυτή τη γιγάντια ηλιακή αγκαλιά και την ονομάζει ηλιόσφαιρα. Μπορούμε να τη φανταστούμε ως μια σφαίρα λεπτεπίλεπτης ενέργειας με κέντρο της τον Ήλιο που διαπερνά και καλύπτει τα πάντα στην επικράτειά της. Επιπλέον, ο Ήλιος είναι εκείνος που με την τεράστια βαρυτική του έλξη κρατά σε συνοχή το Ηλιακό Σύστημα.
Τα πλέον γνωστά μέλη του Ηλιακού Συστήματος είναι οι πλανήτες, σφαιρικά ουράνια σώματα που περιστρέφονται σε συγκεκριμένες τροχιές γύρω από τον Ήλιο. Η ονομασία «πλανήτης» προέρχεται από την αρχαία ελληνική λέξη «πλάνης» που σημαίνει «περιπλανώμενος». Και αυτό διότι από αρχαιοτάτων χρόνων είχε παρατηρηθεί πως μεταβάλλουν τη θέση τους στον ουρανό, σε σχέση με τα φαινομενικά ακίνητα άστρα.
Οι πλανήτες, κατά σειρά αποστάσεως από τον Ήλιο, είναι οι: Ερμής, Αφροδίτη, Γη, Άρης, Δίας, Κρόνος που είναι ορατοί με γυμνό οφθαλμό και οι Ουρανός και Ποσειδώνας και που δεν είναι ορατοί με το μάτι. Μέχρι πριν από λίγα έτη ως πλανήτης θεωρείτο και ο Πλούτωνας, που αποφασίσθηκε να αναφέρεται, πλέον, ως πλανητοειδές λόγω του μικρού του μεγέθους. Ωστόσο, αυτό είναι ένα θέμα καθαρά τυπικό.
Υπάρχουν ενδείξεις, για την ύπαρξη ενός ακόμη πλανήτη που πιθανολογείται πως βρίσκεται πολύ κοντά στον Ήλιο και για αυτό είναι δύσκολο να παρατηρηθεί. Οι αστρονόμοι αναγνωρίζουν την επίδρασή ενός άγνωστου ουράνιου σώματος πάνω στους γνωστούς πλανήτες, αλλά ακόμη δεν το έχουν ανακαλύψει. Αυτός ο πλανήτης αναφέρεται στην εσωτερική παράδοση ως Ήφαιστος.
Ανάμεσα στις τροχιές του Άρη και του Δία προβλέπεται η ύπαρξη ενός ακόμη πλανήτη, σύμφωνα με το υπάρχον μαθηματικό μοντέλο. Εκεί όμως συναντούμε πολλά μικρά βραχώδη σώματα, τους αστεροειδείς – πρόκειται για την επονομαζόμενη Ζώνη Αστεροειδών – και ορισμένοι υποθέτουν ότι ίσως να πρόκειται για τα υπολείμματα ενός πλανήτη που για κάποιον άγνωστο λόγο θρυμματίστηκε.
Οι πλανήτες κινούνται γύρω από τον Ήλιο και τις τροχιές που διαγράφουν σε αυτή τους την κίνηση μπορούμε να τις φανταστούμε σαν ομόκεντρους κύκλους. Όλοι αυτοί οι κύκλοι βρίσκονται περίπου στο ίδιο επίπεδο, με μόνη εξαίρεση τον Ουρανό που κινείται σε κάποια απόσταση από αυτό το κοινό επίπεδο κίνησης. Εκτός από την περιφορά τους γύρω από τον Ήλιο οι πλανήτες εκτελούν ταυτόχρονα και μια περιστροφική κίνηση γύρω από τον εαυτό τους, όπως συμβαίνει και με τη Γη. Η περιστροφική αυτή κίνηση τους έχει φορά αντίθετη από εκείνη των δεικτών του ρολογιού, με εξαίρεση την Αφροδίτη που περιστρέφεται αντίστροφα.
Ως ετερόφωτα σώματα οι πλανήτες δεν παράγουν δικό τους φως όπως ο Ήλιος , αλλά γίνονται ορατοί αντανακλώντας το ηλιακό φως. Εξαίρεση αποτελεί ο πλανήτης Δίας, ο οποίος έχει διαπιστωθεί πως εκπέμπει σχεδόν τρεις φορές περισσότερη ακτινοβολία από εκείνη που λαμβάνει από τον Ήλιο. Αυτό σημαίνει πως ο Δίας όχι μόνο αντανακλά την ηλιακή ακτινοβολία αλλά και εκπέμπει και δική του. Πιστεύεται πως αυτό συμβαίνει λόγω της μεγάλης του μάζας και πως ο Δίας είναι ένα ουράνιο σώμα που ουσιαστικά βρέθηκε στο κατώφλι του να εξελιχθεί σε ένα μικρό άστρο.
Συνεχίζοντας το ταξίδι μας στο Ηλιακό Σύστημα και πλησιάζοντας προς τα εξωτερικά όριά του συναντούμε τον Πλούτωνα. Η εξωτερική αυτή περιοχή του Ηλιακού Συστήματος στην οποία βρίσκεται ο Πλούτωνας και τα άλλα πλανητοειδή ονομάζεται Ζώνη Κουίπερ. Μπορούμε να τη φανταστούμε ως προέκταση του κοινού επιπέδου κίνησης των πλανητών που προαναφέρθηκε.
Ακόμη πιο μακριά, στις εσχατιές του Ηλιακού Συστήματος, συναντούμε μια περιοχή η οποία σαν μια τεράστια σφαιρική επιφάνεια ουσιαστικά περιβάλλει και οριοθετεί το Ηλιακό Σύστημα. Πρόκειται για το επονομαζόμενο Νέφος του Όορτ όπου υπάρχουν κομήτες. Πρόκειται για μικρά πετρώδη σώματα – διαμέτρου από μερικά μέτρα μέχρι μερικά χιλιόμετρα – που περιέχουν πάγο, διοξείδιο του άνθρακα και σκόνη. Όταν ένας κομήτης πλησιάζει τον Ήλιο τότε θερμαίνεται, ο πάγος του εξαχνώνεται και τα αέρια που δημιουργούνται εκτοξεύονται στο διάστημα μαζί με σκόνη δημιουργώντας την εντυπωσιακή ουρά που είναι το κύριο χαρακτηριστικό του.
Η δομή του Ηλιακού Συστήματος αναμένεται να αλλάξει στο μακρινό μέλλον, καθώς ο Ήλιος θα περάσει από διάφορα στάδια εξέλιξής του και τελικά θα πάψει να υφίσταται όταν ο Ήλιος σβήσει μετά από πολλά δισεκατομμύρια έτη. Μια σημαντική αλλαγή, για παράδειγμα, θα επέλθει στο Ηλιακό Σύστημα όταν ο Ήλιος θα γίνει ερυθρός γίγαντας. Τότε θα επεκτείνει σημαντικά τα όρια του οπότε ουσιαστικά θα κατακάψει και θα αφανίσει τη Γη.
Αυτό δεν σημαίνει ότι η ανθρωπότητα θα καταστραφεί διότι εκτιμάται πως μέχρι τότε θα έχει αποκτήσει τη δυνατότητα να εποικήσει άλλες περιοχές του σύμπαντος. Οι εσωτερικές παραδόσεις συνηγορούν σε μια τέτοια κοσμική προοπτική, καθώς πάντοτε αντιμετώπιζαν τον άνθρωπο ως ταξιδιώτη του σύμπαντος και τη Γη ως ένα σημείο του εξελικτικού ταξιδιού του.
Η Δημιουργία του Ηλιακού συστήματος
Παρατηρώντας και ερευνώντας τη δομή, τη λειτουργία και την εξέλιξη του Ηλιακού Συστήματος αναδύεται το εύλογο ερώτημα του πως αυτό δημιουργήθηκε.
Σύμφωνα με την επικρατέστερη επιστημονική προσέγγιση, αρχικά υπήρχε ένα γιγάντιο νέφος αερίων και σκόνης στο διαστρικό χώρο. Υπό την επίδραση της ίδιας του της βαρύτητας το νεφέλωμα αυτό άρχισε να συστέλλεται, αλλά και να περιστρέφεται όλο και πιο γρήγορα, παίρνοντας το σχήμα ενός περιστρεφόμενου δίσκου. Ο πυρήνας – κέντρο του πρωταρχικού νεφελώματος, εξαιτίας των τεράστιων βαρυτικών δυνάμεων που ασκούνταν εκεί, συμπυκνώθηκε τόσο πολύ που άρχισαν να λαμβάνουν χώρα αντιδράσεις πυρηνικές σύντηξης και έτσι αναπτύχθηκαν υψηλότατες θερμοκρασίες Με αυτό τον τρόπο η περιοχή του πυρήνα συγκροτήθηκε σε ένα διάπυρο σφαιρικό σώμα που εξέπεμπε ακτινοβολία και έτσι δημιουργήθηκε ο Ήλιος.
Ταυτόχρονα, ο δίσκος του νεφελώματος περιστρεφόμενος γύρω από τον ηλιακό πυρήνα άρχισε να παίρνει τη μορφή διακριτών, ομόκεντρων δακτυλίων. Το υλικό του κάθε δακτυλίου σταδιακά σχημάτισε συμπυκνώσεις που τελικά εξελίχθησαν σε εκείνα τα ουράνια σώματα που ονομάζουμε πλανήτες και περιστρέφονται σε καθορισμένες τροχιές γύρω από τον Ήλιο.
Όμως, εκτός από τις θεωρίες που υποστηρίζουν την ύπαρξη του πρωταρχικού νεφελώματος, έχουν αναπτυχθεί και άλλες που έχουν λιγότερους υποστηρικτές. Μία από αυτές αναφέρει ότι το Ηλιακό Σύστημα δημιουργήθηκε από το υλικό που εκτοξεύτηκε από τη σύγκρουση του Ήλιου – που εδώ θεωρείται πως προϋπήρχε ως ανεξάρτητος αστέρας – με κάποιον διερχόμενο κομήτη. Σύμφωνα με μια άλλη θεωρία ο Ήλιος αλληλεπίδρασε με ένα νεφέλωμα που υπήρχε ξεχωριστά από αυτόν και έτσι σχηματίστηκε το Ηλιακό Σύστημα.
Το Ηλιακό μας Σύστημα δεν είναι το μοναδικό, αλλά ένα ανάμεσα σε μυριάδες που υπάρχουν σε όλο σύμπαν. Μονάχα στο Γαλαξία μας, εκτιμάται πως υπάρχει ένας αρκετά μεγάλος αριθμός ηλιακών συστημάτων και ήδη οι αστρονόμοι έχουν εντοπίσει μερικές εκατοντάδες αποκαλούμενους εξωηλιακούς πλανήτες, δηλαδή πλανήτες που ανήκουν σε άλλα ηλιακά συστήματα.
Η Εσωτερική Διάσταση του Ηλιακού Συστήματος
Οι εσωτερικές παραδόσεις αναφέρουν πως κάθε τι στο σύμπαν είναι ενέργεια που εμπεριέχει ζωή και συνείδηση και επίσης πως όλο το σύμπαν διαρκώς εξελίσσεται συνειδησιακά. Υπό αυτή την οπτική το Ηλιακό Σύστημα μπορεί να μελετηθεί από την εξελικτική του σκοπιά. Επίσης επεκτείνεται και η έννοια της ζωής πέρα από την υλική της έκφραση, γεγονός που δίνει νέες προοπτικές στην αναζήτησή της στο σύμπαν.
Έτσι, όλα τα ουράνια σώματα γίνονται αντιληπτά ως ορατές εκφράσεις πνευματικών οντοτήτων που εκδηλώνονται μέσω μιας συγκεκριμένης μορφής. Ο Ήλιος, οι πλανήτες και οι δορυφόροι θεωρούνται ως εξελισσόμενες ζωντανές οντότητες – αναφέρονται και ως Πλανητικές Διάνοιες ή Πλανητικοί Λόγοι – όπως και το ίδιο το Ηλιακό Σύστημα στο σύνολό του.
Κάθε πλανήτης εσωτερικά θεωρείται πως λειτουργεί ως φορέας και πύλη συγκεκριμένων ενεργειών. Έχει τον δικό του ιδιαίτερο κραδασμό, τη δική του νότα στη «μουσική» του σύμπαντος, γεγονός που έχει αναγνωριστεί πλέον και από την επιστήμη. Για παράδειγμα, έχουν καταγραφεί από διαστημόπλοια οι δονήσεις των πλανητών και με κατάλληλη επεξεργασία αποδόθηκαν ως ήχος χαρακτηριστικός για τον κάθε πλανήτη. Έτσι οι επιστήμονες απέκτησαν μια πρώτη γνώση εκείνου που στις εσωτερικές παραδόσεις αναφέρεται ως «μουσική των σφαιρών».
Σε ότι αφορά τους δορυφόρους θεωρείται σημαντική η συνεισφορά τους στην ενεργειακή εξισορρόπηση, εμπλουτισμό και εκλέπτυνση των πλανητών τους.
Το Ηλιακό Σύστημα εσωτερικά εκλαμβάνεται ως αντανάκλαση της δομής και της λειτουργίας τόσο του σύμπαντος όσο και του ανθρώπου. Από τη συνειδητοποίηση αυτής της αναλογίας διαμορφώθηκαν συστήματα συμβολισμού που εκφράστηκαν στην Καββάλα, την Αλχημεία και την Αστρολογία.
Υπάρχουν αρκετές παρουσιάσεις της εσωτερικής παράδοσης σχετικά με την εσωτερική διάσταση του Ηλιακού Συστήματος, που μπορούν να διαφέρουν ανάλογα με τον τόπο, το χρόνο και το εξελικτικό επίπεδο των αποδεκτών τους. Ωστόσο, σε κάθε περίπτωση οι παραδοχές για ένα εξελισσόμενο σύμπαν που βρίθει από ζωή και μέσα στο οποίο όλα βρίσκονται σε συνάφεια αποτελούν την κοινή βάση όλων.
Σύμφωνα με τα όσα αναφέρει ο Max Heindel στη Ροδοσταυρική Κοσμοθεωρία: «Όταν οι υπάρξεις ενός πλανήτη εξελιχθούν σε ικανοποιητικό βαθμό, ο πλανήτης γίνεται Ήλιος – το σταθερό κέντρο ενός Ηλιακού Συστήματος. Και όταν αυτές εξελιχθούν ακόμη περισσότερο, οπότε θα φθάσει στο μέγιστο σημείο λαμπρότητάς του, τότε διασπάται σε Ζωδιακό και μετατρέπεται σε μήτρα για ένα καινούργιο Ηλιακό Σύστημα. Έτσι οι μεγάλες στρατιές Θείων Πλασμάτων που ως τότε περιορίζονταν στον Ήλιο, αποκτούν ελευθερία δράσης σε μεγάλο αριθμό άστρων, από όπου μπορούν να επηρεάσουν με διάφορους τρόπους το σύστημα που αναπτύσσεται στη σφαίρα επιρροής τους. Ο ορατός Ήλιος, αν και είναι τόπος εξέλιξης για Υπάρξεις απείρως ανώτερες από τον άνθρωπο, δεν είναι καθόλου Πατέρας των πλανητών όπως υποθέτει η υλική επιστήμη. Αντίθετα, είναι μια εκπόρευση από τον Κεντρικό Ήλιο, ο οποίος είναι η αόρατη πηγή όσων υπάρχουν στο Ηλιακό μας Σύστημα. Ο ορατός μας Ήλιος δεν είναι παρά ο καθρέφτης όπου αντανακλώνται οι ακτίνες ενέργειας του Πνευματικού Ήλιου…
»…Ο Ουρανός ήταν ο πρώτος πλανήτης που εξήλθε από τα νεφελώματα μόλις άρχισε η διαφοροποίηση από το Χάος. Μετά διαφοροποιήθηκε ο Κρόνος. Διαφοροποιήθηκε πριν την ανάφλεξη των νεφελωμάτων και δεν ήταν πηγή φωτός αλλά ανακλαστήρας. Ο Δίας διαχωρίστηκε λίγο μετά, όταν τα νεφελώματα είχαν πλέον αναφλεγεί. Η θερμότητά του δεν είναι τόσο μεγάλη όσο του Ήλιου, της Αφροδίτης ή του Ερμή, αλλά επειδή έχει τεράστια μάζα, μπορεί να συντηρεί τη θερμότητα και παραμένει κατάλληλο πεδίο εξέλιξης για πολύ προχωρημένα πλάσματα. Ο Άρης αποτελεί ένα μυστήριο και μόνο ελάχιστες πληροφορίες μπορούν να δοθούν δημόσια. Μπορούμε να πούμε, όμως, πως η ζωή στον Άρη είναι πολύ οπισθοδρομικής φύσης και πως τα λεγόμενα «κανάλια» δεν είναι αναχώματα στην επιφάνεια του πλανήτη. Είναι ρεύματα όπως αυτά που στη διάρκεια της Ατλάντειας Εποχής είχαν εξαπλωθεί στον πλανήτη μας και τα υπολείμματά τους μπορούν ακόμη να παρατηρηθούν στο Βόρειο και στο Νότιο Σέλας. Εδώ οφείλεται η μετατόπιση των αρειανών «καναλιών» που παρατήρησαν οι αστρονόμοι. Στη συνέχεια απομακρύνθηκε από τον Ήλιο η Γη μαζί με τη Σελήνη και αργότερα η Αφροδίτη και ο Ερμής…
»…Όταν ένας πλανήτης έχει Φεγγάρια σημαίνει πως υπάρχουν κάποιες υπάρξεις στο κύμα της ζωής του εξελίσσεται σε αυτόν, οι οποίες βρίσκονται πολύ πίσω για να συμμετάσχουν στην εξέλιξη. Συνεπώς φεύγουν από τον πλανήτη για να μην εμποδίζουν την πρόοδο των πρωτοπόρων. Αυτό συμβαίνει με τις υπάρξεις που κατοικούν στη Σελήνη μας…
»…Ο Ποσειδώνας και οι δορυφόροι του δεν ανήκουν κανονικά στο Ηλιακό μας Σύστημα…
»… Όταν εκείνοι που κατοικούν μια Σελήνη ανανήψουν και επιστρέψουν στον πατρικό πλανήτη, ή αν η συνεχής οπισθοδρόμηση προκαλέσει πλήρη διάλυση των φορέων τους, το εγκαταλελειμμένο Φεγγάρι αρχίζει επίσης να διαλύεται. Τότε εξορίζεται στο διαπλανητικό διάστημα κα διαλύεται στο Χάος. Η αποβολή αυτών των τεφροειδών νεκρών κόσμων αναλογεί με τον τρόπο που αποβάλλονται μέσω της σάρκας προς την επιδερμίδα σκληρά και ξένα σώματα που εισέρχονται στον ανθρώπινο οργανισμό. Οι Αστεροειδείς απεικονίζουν σαφώς αυτή τη διαδικασία. Πρόκειται για τμήματα Φεγγαριών που κάποτε περιφέρονταν γύρω από την Αφροδίτη και τον Ερμή».
Ο Θιβετανός αναφέρει στην Εσωτερική Αστρολογία σχετικά με την εξελικτική πορεία των πλανητών: «Ουσιαστικά θα μπορούσε να ειπωθεί ότι ένας πλανήτης εκλαμβάνεται ως «ιερός» όταν η πνευματική ζωή που τον εμψυχώνει έχει λάβει τις πέντε μείζονες μυήσεις, ενώ ένας «μη ιερός» πλανήτης είναι αυτός του οποίου ο Πλανητικός Λόγος δεν έχει πάρει αυτές τις μυήσεις…
»…Ο Λόγος ενός ιερού πλανήτη υπερβαίνει τη γνώση, τις αντιδράσεις και τη συνειδητοποίηση που αφορά μόνο το Ηλιακό Σύστημα, είναι συνειδητός και ανταποκρίνεται στην επιρροή του Σείριου και αρχίζει να ανταποκρίνεται συνειδητά στην κραδασμιακή επιρροή των Πλειάδων…
Κατά τον Θιβετανό, οι ιεροί πλανήτες είναι οι Ήφαιστος (πρόκειται για τον άγνωστο ακόμη στην επιστήμη πλανήτη του Ηλιακού Συστήματος που προαναφέρθηκε), Ερμής, Αφροδίτη, Δίας, Κρόνος, Ποσειδώνας και Ουρανός, ενώ ως μη ιερούς αναφέρει τον Άρη, τη Γη και τον Πλούτωνα.
Επίσης αναφέρει σχετικά με το Ηλιακό Σύστημα: «Η οντότητα του Ηλιακού Συστήματος αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι μιας μεγαλύτερης ζωής, η οποία εκφράζεται από επτά ηλιακά συστήματα στα οποία συμπεριλαμβάνεται και το δικό μας…
»…Ο Λόγος ενός Ηλιακού Συστήματος αποκαλείται εσωτερικά ως το Ιερό Τρίγωνο της Δύναμης εκείνης που εμπεριέχει τα πάντα, διότι το μεγάλο αυτό Ον περιλαμβάνει στην εστιασμένη του επίγνωση την έκφραση της Μεγάλης άρκτου, των Πλειάδων και του Σείριου».
Ακόμη, στην Πραγματεία επί του Κοσμικού Πυρός αναφέρει: «Ο Σείριος είναι για τον ηλιακό μας Λόγο ότι είναι η ανθρώπινη Ψυχή για την προσωπικότητα του ανθρώπου».
Οι εσωτερικές παραδόσεις του κόσμου λέγεται πως κατέχουν τα κλειδιά για την κατανόηση του σύμπαντος και από αρχαιοτάτων χρόνων έστρεψαν την προσοχή του ανθρώπου σε αυτό. Άλλωστε οι εντυπωσιακές αστρονομικές γνώσεις πολλών πολιτισμών της αρχαιότητας αποτελούσαν αναπόσπαστο κομμάτι των Αρχαίων Μυστηρίων.
Το Ηλιακό Σύστημα, σύμφωνα με την εσωτερική παράδοση, χαράζει το δικό του εξελικτικό μονοπάτι στην απεραντοσύνη του σύμπαντος και πάνω σε αυτό βαδίζει και η ανθρωπότητα ως αναπόσπαστο κομμάτι του. Καθώς ο κάθε άνθρωπος εξελίσσεται συνειδησιακά εκφράζοντας όλο και πληρέστερα τις ευγενέστερες ποιότητες της πνευματικής του φύσης, η ανθρωπότητα εξελίσσεται συλλογικά οδηγώντας τη Γη μας στο να καταστεί ένας ιερός πλανήτης συμμετέχοντας ουσιαστικότερα στην εξέλιξη όλου του Ηλιακού Συστήματος. Η ύπαρξή μας μπορεί να φαντάζει απειροελάχιστη σε σχέση με την κοσμική απεραντοσύνη, αλλά κατά έναν παράξενο τρόπο ταυτόχρονα διαδραματίζει σημαντικό εξελικτικό ρόλο σε αυτό.
Βιβλιογραφία
Μάνος Δανέζης – Στράτος Θεοδοσίου, Το Σύμπαν που Αγάπησα, τόμος ΒΆ, Εκδόσεις Δίαυλος, 1999.
Max Heindel, Η Ροδοσταυρική Κοσμοθεωρία, τόμος ΑΆ, Εκδόσεις Ιάμβλιχος, 1992.
Dion Fortune, Το Κοσμικό Δόγμα, Εκδόσεις Ιάμβλιχος, 1983.
Alice Bailey, Esoteric Astrology, Lucis Trust, 1979.
Alice Bailey, A Treatise on Cosmic Fire, Lucis Trust, 1979.
Σύνδεσμοι
en.wikipedia.org.
