γράφει η Άννα Μαρία Ζαγοριανού
ΦΟΒΟΣ
Ο φόβος, φίδι δηλητηριώδες,
ύπουλα τρυπώνει.
Τυλίγεται , σα μέγγενη σφίγγει.
Ασφυκτιά η καρδιά.
Το δηλητήριο, εγχέεται,
οι αισθήσεις νεκρώνουη κρίση θολώνει.
Βέβαιος θάνατος.
ΜΗΝ επιτρέπεις στο Φόβο να τορπιλίζει τα όνειρά σου, να μηδενίζει τη Ζωή σου!
Τι είναι ο φόβος;
Είναι η απόδραση από τη σιγουριά, είναι η απειλή της απώλειας.
Είναι η μέγγενη που σφίγγει τα σωθικά μου, ο κρύος ιδρώτας που με λούζει, η τρεμούλα και το πάγωμα που με ακινητοποιούν. Ο φόβος είναι όλα αυτά τα συναισθήματα που διαταράσσουν την ψυχική μου ισορροπία και με ταλανίζουν αλλοιώνοντας τις αντιδράσεις και αντοχές μου. Ο φόβος, όπως και να το κάνουμε, είναι ένα πρόβλημα που με αναγκάζει να λειτουργώ αρνητικά και σπασμωδικά – πανικόβλητα. Είναι το τέρας που θρέφεται με τη δική μου ενέργεια. Όσο περισσότερο φοβάμαι τόσο περισσότερο θεριεύει και κυριαρχεί πάνω μου , νεκρώνοντας τη ζωή μου. Είναι ο χειρότερος και πιο ύπουλος αντίπαλος του ανθρώπου. Είναι η ρίζα του κακού. Εγχέει δηλητήριο.
Ο Γκάντι είχε πει, για το φόβο: ” Νομίζουμε ότι ο εχθρός μας είναι το μίσος… Όχι , ο φόβος είναι..!”
Είναι θάνατος αργός. Πεθαίνω χίλιες φορές τη στιγμή. Κατοικεί μέσα στην καρδιά μου και με απομακρύνει από τα όνειρα και τους στόχους μου…από τη ζωή. Είναι βαθιά καλωδιωμένος. Απλώνει και υφαίνει τον ιστό του όπως η αράχνη.
Αν το καλοσκεφτούμε … φόβος δεν υπάρχει. Εγώ τρέφω την αράχνη με τις σκέψεις και με τις φοβίες μου. Εγώ κατασκευάζω σενάρια. Εγώ γεννώ το φόβο ή μάλλον το φάντασμα του φόβου, δίνοντας εντολή στον εγκέφαλο να σημάνει συναγερμό.
Πώς μπορώ να απενεργοποιήσω το φόβο, τη Μόρα που με παραλύει ρουφώντας όλη την ενέργεια μου;
Το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνω είναι να τον αποδεχτώ. Να παραδεχτώ ότι φοβάμαι.
Αποδοχή λοιπόν.
Το δεύτερο βήμα είναι να αναγνωρίσω το λόγο που φοβάμαι. Να βρω τη ρίζα/προέλευση του φόβου μου.
Να ανατρέξω στη ζωή μου και να βρω τι είναι αυτό και γιατί κεντρίζει την καρδιά μου.
Το τρίτο βήμα είναι να υψώσω ανάστημα . Να αντιμετωπίσω το φόβο μου. Να τον κοιτάξω στα ίσα και να του πω : “Φόβε εδώ είμαι! Δε σε φοβάμαι. Θα σε αντιμετωπίσω και θα σε νικήσω.”
Ο φόβος και οι ενοχές είναι τα διπολικά όπλα χειραγώγησης που χρησιμοποιούνται εναντίον μας , καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής μας από την οικογένεια, από το σχολείο, από τον χώρο εργασίας, από την εκκλησία, από τις αρχές, από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και πάει λέγοντας.
Ο ίδιος ο εγκέφαλος γεννά φόβο για να μας εμποδίσει να φέρουμε την αλλαγή και να ρισκάρουμε το άγνωστο. Μας επαναφέρει στην τάξη κρατώντας μας δέσμιους στο κλουβί του matrix.
Ο φόβος της μοναξιάς, ο φόβος της αποτυχίας, ο φόβος του θανάτου, εφιάλτες, ο φόβος για τα ζώα και τα έντομα , υψοφοβία , υδροφοβία, αγοραφοβία κ.ο.κ. φόβοι που αποκομίσαμε από τραυματικές εμπειρίες στην τωρινή ζωή ή στις περασμένες ζωές … ποιός ξέρει..
Εκατοντάδες μορφές φόβου, σωρευμένες η μια πάνω στην άλλη, φτιάχνουν ένα βουνό που μας πλακώνει και περιορίζει τη επιλογή της ελεύθερης βούλησης και την απόλαυση της ζωής . Όλα όσα θέλω βρίσκονται πίσω από αυτό το βουνό.
Η ανιδιοτελής Αγάπη είναι η βασική κινητήρια δύναμη στο Σύμπαν. Όταν φοβάμαι απομακρύνομαι από τη ζωή, από τα όνειρά μου, από τη δημιουργία. Εγώ ως σύγχρονος Ηρακλής, πρέπει να διαλέξω το μονοπάτι που θα ακολουθήσω .. Αγάπη λοιπόν, ή φόβος; Η επιλογή είναι δική μου.
Στο χέρι μου είναι να νικήσω το φόβο, βουτώντας μέσα σε αυτόν.
Να τον αντιμετωπίσω, ψάχνοντας αυτό που με τρομάζει.
Να σκάψω βαθιά μέσα μου, αναζητώντας τους θησαυρούς που κρύβονται κάτω από αυτόν.
Να αγνοήσω τις ερινύες που με γεμίζουν ενοχές και πόνο.
Να ανοίξω τα φτερά μου και να πετάξω ψηλά!
Αν δε επιχειρήσω… αν δεν τσαλακωθώ… πώς θα μάθω τι υπάρχει θαμμένο μέσα μου;
Αποδέχομαι, Κατανοώ και Αγαπώ το φόβο μου.
Ο φόβος είναι η πυξίδα που θα μου δείξει το δρόμο προς το Φάρο της Ψυχής μου.
Για να βρω το Φως και να νοιώσω την πλήρωση και τη γαλήνη , για να καταλάβω τι κάνω εδώ στη γη, πρέπει να παλέψω με το σκοτάδι μου και το σκοτάδι αυτό αντανακλάται μέσα από την αγωνία για το άγνωστο. Μετατρέπεται σε τύψεις και ενοχές, άγχος και θυμό για κάτι που είναι ανύπαρκτο
ή κάτι που έγινε και είναι ήδη παρελθόν ή κάτι που εικάζεται ότι θα γίνει στο μέλλον – οπότε ο εγκέφαλος εκπέμπει σήματα κινδύνου.
ΤΟΛΜΩ ! Οπλίζομαι με θάρρος, υπομονή, επιμονή και Πίστη, και σίγουρα δε θα χάσω.
Φόβε, εδώ είμαι! Δε σε φοβάμαι!
© Άννα Μαρία Ζαγοριανού
