Ο ΣΙΒΑ ΑΡΧΙΖΕΙ ΜΕ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ.
Η ΠΡΩΤΗ ΤΕΧΝΙΚΗ αφορά τον έρωτα, επειδή ο έρωτας είναι ό,τι πιο κοντινό έχεις βιώσει σε ό,τι αφορά τη χαλάρωση. Αν δεν μπορείς να ερωτευτείς, τότε είναι για σένα ανέφικτο να είσαι χαλαρός. Αν μπορείς να είσαι χαλαρός, τότε η ζωή σου θα γίνει μια ζωή ερωτική.
Ο άνθρωπος που βρίσκεται σε ένταση δεν μπορεί να ερωτευτεί. Γιατί; Επειδή ο άνθρωπος που βρίσκεται σε ένταση, ζει έχοντας πάντοτε ένα συγκεκριμένο σκοπό. Μπορεί να έχει την ικανότητα να κερδίζει χρήματα, δεν έχει όμως την ικανότητα να ερωτευτεί, επειδή ο έρωτας δεν έχει κανένα σκοπό.
Ο έρωτας δεν είναι εμπόρευμα. Δεν μπορείς να τον συσσωρεύσεις, δεν μπορείς να τον μετατρέψεις σε τραπεζικό λογαριασμό, δεν μπορείς να δυναμώσεις το εγώ σου μ’ αυτόν. Πραγματικά, ο έρωτας είναι η πιο παράλογη πράξη. Και δεν έχει κανένα νόημα και κανένα σκοπό, εκτός από αυτόν τον ίδιο τον έρωτα.
Κερδίζεις χρήματα για ένα συγκεκριμένο σκοπό είναι ένα μέσο. Φτιάχνεις ένα σπίτι, χτίζεις ένα σπίτι για ένα συγκεκριμένο σκοπό — για να κατοικήσεις μέσα σ’ αυτό. Είναι ένα μέσο. Ο έρωτας όμως δεν είναι μέσο.
Γιατί ερωτεύεσαι; Για ποιό λόγο ερωτεύεσαι; Ο έρωτας είναι αυτοσκοπός. Γι’ αυτό και ο υπολογιστικός νους, ο λογικός νους, ο νους που είναι προσανατολισμένος σε συγκεκριμένους σκοπούς, δεν μπορεί να ερωτευτεί. Και ο νους που είναι προσανατολισμένος πάντοτε σε συγκεκριμένους σκοπούς, θα βρίσκεται συνεχώς σε ένταση, αφού ο σκοπός μπορεί να εκπληρωθεί μόνο στο μέλλον, ποτέ στο εδώ και τώρα.
Χτίζεις ένα σπίτι. Δεν μπορείς να κατοικήσεις εκεί μέσα αυτήν εδώ τη στιγμή. Θα πρέπει πρώτα να το χτίσεις. Στο μέλλον, θα μπορέσεις να κατοικήσεις εκεί μέσα, όχι όμως αυτήν εδώ τη στιγμή. Κερδίζεις χρήμα- ια. Ο τραπεζικός λογαριασμός θα δημιουργηθεί στο μέλλον, όχι όμως αυτήν εδώ τη στιγμή. Οι επιδιώξεις και οι στόχοι αφορούν πάντοτε το μέλλον.
Ο έρωτας όμως αφορά πάντοτε την παρούσα στιγμή — συμβαίνει πάντοτε στο εδώ και τώρα. Ο έρωτας δεν ασχολείται με το μέλλον. Γι’ αυτό και ο έρωτας είναι τόσο κοντά στο διαλογισμό. Γι’ αυτό και ο θάνατος τόσο κοντά στο διαλογισμό — επειδή ο θάνατος συμβαίνει πάντοτε στο εδώ και τώρα. Δεν μπορεί ποτέ να συμβεί στο μέλλον.
Μόνο στην παρούσα στιγμή πεθαίνει κανείς. Ποτέ κανένας δεν έχει πεθάνει στο μέλλον. Πώς μπορείς να πεθάνεις στο μέλλον ή πώς μπορείς να πεθάνεις στο παρελθόν; Το παρελθόν έχει φύγει, δεν υπάρχει πια, άρα δεν μπορείς να πεθάνεις στο παρελθόν. Το μέλλον δεν έχει έρθει ακόμα, πώς μπορείς λοιπόν να πεθάνεις στο μέλλον; Ο θάνατος συμβαίνει πάντοτε στο παρόν.
Ο θάνατος, ο έρωτας, ο διαλογισμός, όλα αυτά συμβαίνουν στο παρόν. Έτσι, αν φοβάσαι το θάνατο, δεν μπορείς να ερωτευτείς. Αν φοβάσαι τον έρωτα, δεν μπορείς να διαλογιστείς. Αν φοβάσαι το διαλογισμό, η ζωή σου θα είναι ανώφελη — ανώφελη όχι με την έννοια τού σκοπού, ανώφελη με την έννοια τού ότι δεν θα μπορέσεις ποτέ να αισθανθείς καμία ευδαιμονία στη ζωή σου. Θα είναι μια ζωή ανώφελη, μια ζωή μάταιη.
Μπορεί να φαίνεται παράξενο το να συνδέει κανείς αυτά τα τρία — τον έρωτα, το διαλογισμό και το θάνατο. Στην πραγματικότητα όμως δεν είναι όμως καθόλου παράδοξο. Και τα τρία αυτά είναι παρόμοιες εμπειρίες. Γι’ αυτό, αν μπορέσεις να μπεις στο ένα, θα μπορέσεις να μπεις και στα άλλα δύο.
Ο Σίβα ξεκινάει από τον έρωτα Λέει:
«Όταν δέχεσαι τα χάδια, τον έρωτα, γλυκιά πριγκίπισσα, μπες στην ερωτική πράξη, στον έρωτα, σαν να μπαίνεις μέσα στην αιώνια ζωή.»
Τί σημαίνει αυτό; Πολλά πράγματα. Το πρώτο είναι πως όταν είσαι ερωτευμένος, το παρελθόν παύει και το μέλλον δεν υφίσταται. Κινείσαι στη διάσταση τού παρόντος, βρίσκεσαι στο εδώ και τώρα. Έχεις ερωτευτεί ποτέ σου;
Αν έχεις ερωτευτεί, τότε ξέρεις ότι εκεί που υπάρχει ο έρωτας, παύει να υπάρχει ο νους. Γι’ αυτό και οι σοφοί άνθρωποι λένε ότι οι ερωτευμένοι είναι τυφλοί, άμυαλοι, τρελοί.
Σωστά το λένε, με την έννοια ότι δεν έχουν μάτια για το μέλλον, δεν έχουν υπολογιστικό νου κι έτσι δεν λογαριάζουν αυτό που κάνουν αυτή τη στιγμή. Είναι τυφλοί! Δεν μπορούν να δουν ούτε το μέλλον ούτε το παρελθόν.
Τί συμβαίνει στους εραστές; Απλώς βρίσκονται στο εδώ και τώρα, χωρίς να αναλογίζονται ούτε το παρελθόν ούτε το μέλλον και χωρίς να αναλογίζονται τις συνέπειες. Γι’ αυτό και τους θεωρούν τυφλούς. Και πραγματικά είναι! Εκείνοι που έχουν υπολογιστικό νου, τους θεωρούν τυφλούς, εκείνοι όμως που δεν έχουν υπολογιστικό νου, τους θεωρούν οραματιστές. Εκείνοι που δεν έχουν υπολογιστικό νου, βλέπουν στον έρωτα το πραγματικό μάτι, το πραγματικό όραμα.
Το πρώτο πράγμα λοιπόν είναι ότι τη στιγμή τού έρωτα, δεν υπάρχει ούτε παρελθόν ούτε μέλλον. Ένα λεπτό σημείο που χρειάζεται να γίνει κατανοητό: Όταν δεν υπάρχει ούτε παρελθόν ούτε μέλλον, μπορείς να ονομάσεις αυτήν εδώ τη στιγμή παρόν;
Το παρόν υπάρχει μόνο ανάμεσα σ’ αυτά τα δύο – στο παρελθόν και το μέλλον.
Αν όμως δεν υπάρχει ούτε παρελθόν ούτε μέλλον, τί νόημα έχει να ονομάζουμε αυτήν εδώ τη στιγμή παρόν;
Αυτό δεν έχει απολύτως κανένα νόημα. Γι’ αυτό και ο Σίβα δεν χρησιμοποιεί τη λέξη παρόν. Μιλάει για αιώνια ζωή — για την αιωνιότητα. Μπαίνεις μέσα στην αιωνιότητα.
Διαιρούμε το χρόνο σε τρία μέρη — σε παρελθόν, σε παρόν και σε μέλλον. Αυτή η διαίρεση όμως είναι λάθος, είναι εντελώς λανθασμένη.
Στην πραγματικότητα, χρόνος είναι μόνο το παρελθόν και το μέλλον. Το παρόν δεν είναι μέρος τού χρόνου. Το παρόν είναι μέρος τής αιωνιότητας. Αυτό που έχει περάσει, είναι χρόνος, αυτό που πρόκειται να έρθει, είναι χρόνος. Αυτό που βρίσκεται όμως εδώ αυτήν ακριβώς τη στιγμή, δεν είναι χρόνος. Δεν περνάει ποτέ. Βρίσκεται πάντοτε εδώ. Το τώρα βρίσκεται πάντοτε εδώ. Κι αυτό το τώρα είναι αιώνιο.
Όταν κινείσαι από το παρελθόν, δεν μπορείς ποτέ να κινηθείς στο παρόν. Όταν κινείσαι από το παρελθόν, κινείσαι πάντοτε προς το μέλλον. Δεν έρχεται καμιά στιγμή που να είναι παρόν.
Όταν κινείσαι από το παρελθόν, κινείσαι πάντοτε προς το μέλλον. Όταν όμως κινείσαι από το παρόν, δεν μπορείς ποτέ να κινηθείς προς το μέλλον. Από το παρόν, πηγαίνεις όλο και πιο βαθιά. Και τότε υπάρχει ολοένα και περισσότερο παρόν… Αυτή είναι η αιώνια ζωή.
Μπορούμε να το πούμε κι έτσι: Χρόνος σημαίνει να κινείσαι από το παρελθόν προς το μέλλον. Χρόνος σημαίνει ότι κινείσαι επίπεδα, σε μια ευθεία γραμμή, σημαίνει ότι κινείσαι οριζόντια.
Τη στιγμή που βρίσκεσαι στο παρόν, η διάσταση αλλάζει. Κινείσαι κατακόρυφα. Κινείσαι είτε προς τα πάνω είτε προς τα κάτω — είτε προς το ύψος είτε προς το βάθος. Τότε όμως δεν κινείσαι ποτέ οριζόντια. Ένας Βούδας, ένας Σίβα, ζουν μέσα στην αιωνιότητα — δεν ζουν μέσα στο χρόνο.
