Αν υποθέσουμε ότι πράγματι το σύμπαν ξεκίνησε με τη θεωρία του big bang, τότε το φως που εξαπλώθηκε στο χώρο και στο χρόνο μέχρι σήμερα και μέχρι εκεί όπου τα φωτόνια εξακολουθούν να ταξιδεύουν (φωτονικό φράγμα) εξαπλώνεται το γνωστό σύμπαν.
Και λίγο μακρύτερα – υποθετικά πάντα – τα ταχιόνια ορίζουν το ταχυονικό πεδίο.
Και πάλι η γνωστή μας ύλη δεν είναι παρά ένα μικρό ποσοστό αυτού που υπολογίζουμε ως σύμπαν δεδομένου ότι πλέει σε μια θάλασσα σκοτεινής ύλης-ενέργειας.
Εντός του φωτονικού φράγματος ορίζεται ότι υπάρχει. Υπο – άρχει, ορίζεται δηλαδή υπό μιας αρχής η οποία εν προκειμένω είναι ο χωροχρόνος που σχηματίζει το φωτονικό πεδίο και το βέλος του χρόνου.
Τίποτα δεν υπάρχει χωρίς να ορίζεται από μια αρχή, μια βάση αναφοράς του.
Ανάλογα βέβαια με το τι είναι χρόνος όπως αναφέραμε προηγούμενα η ίδια αυτή η ύπαρξη είναι σχετική και εν προκειμένω την δεχόμαστε παρατηρώντας την κίνηση εντός της.
Η αντίληψή μας λοιπόν είναι συνδεδεμένη με την κίνηση στον παρατηρούμενο χωροχρόνο και η συνείδησή μας το ίδιο.
Σε ένα χωροχρόνο που αν έχει αρχή θα έχει και τέλος σύμφωνα με το 2ο θερμοδυναμικό νόμο.
Τι γίνεται όμως εάν όπως υποστηρίζει τελευταία η Φυσική η υλική διάσταση δεν είναι παρά ένα κβαντικό άλμα δηλαδή μια απροσδιόριστη υλική εκδήλωση μιας ακόμη ενεργειακής πύκνωσης?
Γεγονός που σημαίνει πως άπειρα ακόμη παράλληλα σύμπαντα συνυπάρχουν με το δικό μας και ναίουν σε έναν άπειρο χωροχρονικό αφρό που κβαντικά και φρακταλοειδώς αναπαράγει το ίδιο φαινόμενο?
Αυτό σημαίνει πως η αρχή του big bang δεν είναι η απόλυτη και πραγματική Αρχή.
Ο αρχέγονος χώρος του χάους – που δεν είναι κενός – παραμένει απροσδιόριστος.
Αυτός ο χώρος της σκοτεινής ενέργειας που εμπεριέχει την ύλη ονομάζεται από την φιλοσοφία αιθέρας ή πεμπτουσία και η σύγχρονη επιστήμη έρχεται να δώσει το ίδιο όνομα στον εντοπισμό της.
Ο κόσμος ή οι κόσμοι λοιπόν δεν είναι παρά τυχαίες συμπυκνώσεις αιθέρος σε ύλη και μάλιστα αρμονικές, αφού ισορροπούν στην δυναμική αντίθεσή τους.
Η θεωρία των υπερχορδών εξηγεί το πώς από το μη ενεργειακά ομοιογενές χάος και τον πληθωρισμό του μπορεί να συμβεί μια κβαντική σήραγγα και να δημιουργηθεί ένα σύμπαν βρέφος ή σύμπαν φυσαλίδα.
Θα μπορούσε ακόμη ένα υπερσύμπαν να είναι αυτοαναπαραγόμενο και διαστελλόμενο, το οποίο θα αναπτύσσεται πληθωριστικά ακολουθώντας φράκταλ γεωμετρίες.
Συμπέρασμα : είμαστε κβαντικές ταλαντώσεις υλικές φθαρτές και πεπερασμένες ”μηδέ ενός” αιθερικού χάους άναρχου και αθάνατου, εμπεριέχοντας ένα μικρό ποσοστό αιθέρος στην υλική μας διάσταση που αποκαλούμε ψυχή.
Την αποκαλούμε ψυχή (κρύα, παγιωμένη) επειδή ακριβώς αποτελεί ένα καθορισμένο συμπύκνωμα αιθέρος.
Βέβαια πολλοί αναφέρονται στην ”καλλιέργεια” της ψυχής δηλαδή στην αύξησή της.
Πολλοί ακόμη στο πνευματικό ”λιώσιμό” της με σκοπό την αύξησή της.
Για ποιο σκοπό άραγε?
Μήπως για τη δημιουργία ενός κβαντικού άλματος με την ενεργειακή πύκνωσή της σε μια ανώτερη τροχιά – διάσταση, συνείδησης – ύπαρξης, μη απόλυτα υλικής ή και καθόλου υλικής?
Κβαντικό άλμα είναι το φαινόμενο κατά το οποίο ένα σωμάτιο απο μια τροχιά α με την κατάλληλη πρόσθετη ενέργεια μεταπηδά σε μια ανώτερη τροχιά β χωρίς να διαπεράσει το ενδιάμεσο κενό…
[ Μη εν πολλοίς ολίγα λέγε, αλλ’ εν ολίγοις πολλά ] ΠΗΓΗ
