«Να ‘χεις κάποιον ν’ ακούς και ν’ ακούγεσαι. Η καρδιά σου να παίζει στη διαπασών κι εσύ απλά να την ακούς, χωρίς να χρειάζεσαι αποκωδικοποιητή για να συνδεθείς στη συχνότητά της.»
Βράδυ Κυριακής, μια κούπα αχνιστός καφές οι σκέψεις μου και ‘γω! Τίποτα άλλο δεν θέλω. Α! και να κάνω απολογισμό της ημέρας, λίγο πριν το νέο ξεκίνημα της εβδομάδας. Τι έδωσα, τι πήρα, τι έχασα, τι θα κάνω πιο πολύ αύριο, απ’ το σημερινό πολύ μου.
Είναι και κάτι αποστάσεις, που κάτι μηνύματα βραδινά τις εκμηδενίζουν… Αν το καλοσκεφτούμε ο χρόνος δεν μας κάνει μεγαλύτερους αλλά σοφότερους και μόλις συνειδητοποίησα πως καθένας μας κρύβει δύο ανθρώπους μέσα του. Τον τυπικό, τον «καθώς πρέπει» και έναν φοβισμένο, εκείνον των «θέλω».
Άντε πίνω μια γουλιά, να πάρετε και ‘σεις μια ανάσα τι νομίζετε; Δεν ξέρω πως κάθε βράδυ μαζί ξενυχτάμε; Καθένας με άλλο σαράκι να τον σιγοτρώει, αλλά κάτω απ’ τον ίδιο ουρανό. Έτσι σήμερα θα ‘θελα να σας ανοίξω λίγο την καρδιά και το μυαλό, να σας το «ζεστάνω» για να δεχτείτε αυτόν, τον νέο άνθρωπο που θέλει να μπει στη ζωή σας απ’ τη χαραμάδα, μα δεν τον αφήνετε γιατί φοβάστε. Γιατί;
Όλοι είμαστε ένα μεγάλο παζλ και αποτελούμαστε από πολλά μικρά και πολύτιμα για κάποιους κομμάτια. Όλοι μας είμαστε το κομματάκι κάποιου άλλου, γιατί απ’ την στιγμή που θα μας ανοίξει την πόρτα του και θα μας δεχτεί στη ζωή του, όπως είμαστε, χωρίς πολλά φρου – φρου, και βρούμε τη θέση μας μέσα της, γινόμαστε κομμάτι του, αναπόσπαστο δικό του και εκείνος δικό μας.
Και όσο περνάει ο καιρός δεν ξεχωρίζουμε πια ποιο κομμάτι είναι δικό μας και ποιο δικό του γιατί έγιναν ένα! Αυτός ο άνθρωπος, ο φίλος, ο νέος έρωτας που ήρθε αποφασισμένος να μας αναστατώσει το, κατά τ’ άλλα στημένο, πρόγραμμα μας.
Μην τον βλέπετε σαν εχθρό, μη βιαστείτε να τον κρίνετε μην τον μισήσετε γιατί σας θυμίζει κάτι από το παλιό σας εγώ. Αγκαλιάστε τον με όλη σας τη δύναμη! Ίσως ήρθε να σας αλαφρώσει απ’ το “φορτίο” σας. Ίσως πάλι ήρθε να πάρει κάτι και να φύγει, μα αυτό θα φανεί από την αγκαλιά. Αν την αντέξει ήρθε αποφασισμένος να τσαλακωθεί και να θρυμματιστεί μπροστά στα μάτια σας, να παλέψει για τα θέλω σας ακόμα και εκείνα τα τόσο ξένα απ’ τα δικά του.
Είναι λογιών και λογιών αγκαλιές…
Άλλες κρατάνε λίγο μα σε βαραίνει η αίσθησή τους μια αιωνιότητα και άλλες περνάνε μαζί μας χρόνια μα μας αφήνουν κενούς. Ίσως μας παίρνουν κάτι αντί να μας δώσουν… Εγώ αναφέρομαι λοιπόν στις πρώτες. Σε αυτές που κουμπώνουν γερά και δεν σ’ αφήνουν εύκολα. Καμιά φορά μάλιστα δεν σ’ αφήνουν καλά – καλά να πάρεις ανάσα αλλά το λιγοστό οξυγόνο που ‘χεις μες τα πνευμόνια αρχίζεις να το αγαπάς πιο πολύ! Σα να ‘σουν φτιαγμένος γι’ αυτές. Σαν από πάντα, να τις περίμενες!
Αυτές να τις κυνηγάτε μα να τις προσέχετε κιόλας. Είναι επικίνδυνες και τόσο εύθραυστες ταυτόχρονα. Είναι εκείνη η στιγμή που όταν δυο άνθρωποι έστω και για λίγο, έστω και στιγμιαία καταφέρουν να γίνουν ένα, όχι όπως ακούγεται πεζά με αριθμούς, αλλά να σκέφτονται και να υπάρχουν ίδια στην καρδιά, τότε ναι! Ο ένας είναι πολύ “δικός σου και δικός μου” του άλλου!
Με αυτούς τους ανθρώπους τυχαίνει, με μεγάλη μας χαρά, να ανακαλύπτουμε πως είμαστε “υλικά” από την ίδια πάστα, γι’ αυτό και η ένωση είναι πιο έντονη άρα και πιο δύσκολη η κοπή κάθε φορά. Επομένως το ξεκούμπωμα πονάει πολύ και καμιά φορά ίσως να μην το αντέξει το σύστημά μας. Όμως αξίζει από την αρχή η ένωση αυτή και ας σου στραπατσάρει όλα σου τα κομματάκια μετά…
Και κάπως έτσι καλέ μου φίλε και συνοδοιπόρε σ’ αυτή μου τη μεταμεσονύχτια σκέψη ανακάλυψες έναν, ίσως απ’ τους μεγαλύτερους “θησαυρούς” της εποχής μας, πως μια καρδιά μπορεί να χωρίσει έναν διπολικό εαυτό! Κοίταξε μόνο να τον κρατήσεις μακριά από “πειρατές”, “ψευτο-παλικαράδες ιππότες” και “πριγκίπισσες” που μιλάνε με μια καρδιά που σκέφτεται μόνο άμαξες και παλάτια.
Να τους τιμάτε λοιπόν αυτούς τους ανθρώπους που ρισκάρουν να μπουν στη ζωή σας και εξακολουθούν να μένουν σ’ αυτή επίτηδες, και σας επιλέγουν κάθε μέρα συνειδητά!
Είναι εκείνοι που θα γίνουν οι νέοι “φύλακες” για τις καλημέρες και τις καληνύχτες σας και καμιά φορά θα τις γυαλίζουν και θα τους δίνουν ακόμα περισσότερο νόημα, μόνο και μόνο επειδή υπάρχουν κάθε μέρα και κάθε βράδυ εκεί και τις περιμένουν καρτερικά.
Στους φίλους που είναι καρδιακοί και η αγάπη τους σε καίει ακόμη και εξ αποστάσεως… Σε όλους αυτούς που αξίζουν και μένουν ως το τέλος!
Σ’ αυτούς τους λίγους, τους λίγο τρελούς, τους ευαίσθητους. Αυτούς που δεν αντέχεις να τους κοιτάξεις στα μάτια, γιατί η ματιά τους κουβαλάει κάτι “κρεμασμένα συναισθήματα” που ακόμα ψάχνουν κάπου να ακουμπήσουν!
Σ’ αυτούς τους ωραίους στην ψυχή, τους ονειροπόλους!
