Έφτασα να μελετώ τον εγκέφαλο γιατί έχω έναν αδερφό που διαγνώστηκε με μία εγκεφαλική δυσλειτουργία τη σχιζοφρένεια. Και σαν αδερφή και αργότερα, σαν επιστήμονας, ήθελα να καταλάβω γιατί συμβαίνει αυτό, το οτι μπορώ να πάρω τα όνειρά μου, να τα συνδέσω με την πραγματικότητα, και να τα κάνω να πραγματοποιηθούν. Τι συμβαίνει με τον εγκέφαλο του αδερφού μου και την σχιζοφρένειά του και δε μπορεί να συνδέσει τα όνειρά του με την κοινή πραγματικότητα, με αποτέλεσμα αυτά να γίνονται παραισθήσεις;
Έτσι αφιέρωσα την καριέρα μου στη μελέτη των σοβαρών διανοητικών ασθενειών. Μετακόμισα από το σπίτι μου στην Ιντιάνα, στη Βοστώνη, όπου δούλευα στο εργαστήριο του Δρ. Φράνσιν Μπένες, στο Τμήμα Ψυχιατρικής του Χάρβαρντ. Και στο εργαστήριο, κάναμε την ερώτηση: “Ποιες είναι οι βιολογικές διαφορές ανάμεσα στους εγκεφάλους ατόμων που διαγιγνώσκονται ως φυσιολογικοί, σε σύγκριση με τους εγκεφάλους ατόμων με με σχιζοφρένεια, σχιζοθυμική ή διπολική διαταραχή;”
Έτσι χαρτογραφούσαμε κυρίως το μικροκύκλωμα του εγκεφάλου: ποια κύτταρα επικοινωνούν με ποια κύτταρα, με ποιες χημικές ουσίες, και επίσης σε ποιές ποσότητες από αυτές τις ουσίες;
Επομένως η ζωή μου ήταν γεμάτη νόημα, διότι έκανα αυτού του είδους την έρευνα κατά τη διάρκεια της ημέρας. Και μετά τα απογεύματα και τα σαββατοκύριακα,ταξίδευα σαν συνήγορος του ΝΑΜΙ, της Εθνικής Συμμαχίας για τις Διανοητικές Ασθένειες.Αλλά το πρωινό της δεκάτης Δεκεμβρίου, 1996, ξύπνησα ανακαλύπτοντας ότι είχα η ίδια μια εγκεφαλική δυσλειτουργία. Ένα αιμοφόρο αγγείο εξερράγη στο αριστερό μισό του εγκεφάλου μου. Και στη διάρκεια τεσσάρων ωρών, παρακολούθησα τον εγκέφαλό μου να επιδεινώνεται σταδιακά ως προς την ικανότητά του να επεξεργάζεται όλες τις πληροφορίες. Το πρωί του εγκεφαλικού, δεν μπορούσα να περπατήσω, να μιλήσω, να διαβάσω ή να θυμηθώ οτιδήποτε από τη ζωή μου. Έγινα ουσιαστικά ένα βρέφος μέσα στο σώμα μιας γυναίκας.
Εάν έχετε δει ποτέ έναν ανθρώπινο εγκέφαλο, είναι εμφανές οτι τα δύο ημισφαίρια είναι εντελώς ξεχωριστά το ένα από το άλλο. Σας έχω φέρει έναν αληθινό ανθρώπινο εγκέφαλο.Λοιπόν, αυτός είναι ένας αληθινός ανθρώπινος εγκέφαλος.
Αυτό είναι το μπροστινό μέρος του εγκεφάλου, το πίσω μέρος το εγκεφάλου με το νωτιαίο μυελό να κρέμεται προς τα κάτω, και έτσι θα ήταν τοποθετημένο μέσα στο κεφάλι μου. Όταν κοιτάς τον εγκέφαλο, είναι εμφανές ότι οι δύο εγκεφαλικοί φλοιοί είναι εντελώς διαχωρισμένοι, ο ένας από τον άλλο. Για όσους από εσάς καταλαβαίνουν από υπολογιστές, το δεξί μας ημισφαίριο λειτουργεί όπως ένας παράλληλος επεξεργαστής, ενώ το αριστερό μας ημισφαίριο λειτουργεί όπως ένας σειριακός επεξεργαστής. Τα δύο ημισφαίρια επικοινωνούν μεταξύ τους μέσω του μεσολόβιου το οποίο αποτελείται από 300 εκατομμύρια αξονικές ίνες.Αλλά εκτός από αυτό, τα δύο ημισφαίρια είναι εντελώς διαχωρισμένα. Επειδή επεξεργάζονται πληροφορίες διαφορετικά, τα ημισφαίρια σκέφτονται διαφορετικά πράγματα, νοιάζονται για διαφορετικά πράγματα, και τολμώ να πω ότι έχουν πολύ διαφορετικές προσωπικότητες.
Με συγχωρείτε. Ευχαριστώ. Το ευχαριστήθηκα.
Το δεξί ημισφαίριο έχει να κάνει με την τωρινή στιγμή. Είναι για το “εδώ και τώρα”. Το δεξί μας ημισφαίριο σκέφτεται με εικόνες και μαθαίνει κιναισθητικά, μέσω της κίνησης του σώματός μας. Πληροφορίες, με τη μορφή ενέργειας, ρέουν ταυτόχρονα μέσω όλων των αισθητηρίων συστημάτων μας και μετά εκρήγνυνται σε αυτό το τεράστιο κολάζ του πώς η παρούσα στιγμή φαίνεται, πώς η παρούσα στιγμή μυρίζει και τι γεύση έχει, τι αίσθηση έχει και πώς ακούγεται. Είμαι ένα ενεργειακό ον, συνδεδεμένο με την ενέργεια γύρω μου μέσω της συνείδησης του δεξιού μου ημισφαιρίου. Είμαστε ενεργειακά όντα που συνδέονται το ένα με το άλλο μέσω της συνείδησης του δεξιού μας ημισφαιρίου, σαν μια ανθρώπινη οικογένεια.Και εδώ ακριβώς, αυτή τη στιγμή, είμαστε αδέρφια πάνω σε αυτό τον πλανήτη, εδώ, για να κάνουμε τον κόσμο καλύτερο. Και αυτή τη στιγμή είμαστε τέλειοι, είμαστε ακέραιοι και είμαστε όμορφοι.
Το αριστερό μου ημισφαίριο – το αριστερό μας ημισφαίριο – είναι ένα πολύ διαφορετικό μέρος. Το αριστερό μας ημισφαίριο σκέφτεται γραμμικά και μεθοδικά. Το αριστερό μας ημισφαίριο έχει να κάνει με το παρελθόν και με το μέλλον. Το αριστερό μας ημισφαίριο είναι σχεδιασμένο να παίρνει αυτό το τεράστιο κολάζ της τωρινής στιγμής και να διαλέγει λεπτομέρειες, λεπτομέρειες και περισσότερες λεπτομέρειες σχετικά με αυτές τις λεπτομέρειες. Μετά κατηγοριοποιεί και οργανώνει όλες αυτές τις πληροφορίες, τις συσχετίζειμε όλα αυτά που έχουμε μάθει στο παρελθόν και προβάλλει στο μέλλον όλες τις δυνατότητές μας. Το αριστερό μας ημισφαίριο σκέφτεται λεκτικά. Είναι αυτός ο συνεχής εγκεφαλικός διάλογος που συνδέει εμένα και τον εσωτερικό μου κόσμο με τον εξωτερικό κόσμο. Είναι αυτή η φωνούλα που μου λέει, “Ει, πρέπει να θυμηθείς να πάρεις μπανάνες γυρίζοντας σπίτι.Τις χρειάζομαι το πρωί.”
Είναι αυτή η υπολογιστική νοημοσύνη που μου υπενθυμίζει πότε πρέπει να πλύνω τα ρούχα μου. Αλλά κυρίως, είναι εκείνη η φωνούλα που μου λέει, “Εγώ είμαι. Εγώ είμαι”. Και μόλις το αριστερό μου ημισφαίριο μου πει “Εγώ είμαι”, γίνομαι ξεχωριστή. Γίνομαι ένα μοναδικό ον, ξεχωριστό από την ενεργειακή ροή γύρω μου και ξεχωριστό από εσάς. Και αυτό ήταν το τμήμα του εγκεφάλου που έχασα το πρωί του εγκεφαλικού.
Το πρωί του εγκεφαλικού ξύπνησα νιώθοντας ένα παλλόμενο πόνο πίσω από το αριστερό μου μάτι. Ήταν το είδος του πόνου – καυστικός πόνος – που έχεις όταν δαγκώνεις παγωτό. Και απλά με έπιασε- και μετά με άφησε. Και μετά με έπιασε – και με άφησε. Και ήταν πολύ ασυνήθιστο για μένα να έχω οποιαδήποτε εμπειρία πόνου, οπότε σκέφτηκα, εντάξει, απλά θα ξεκινήσω την καθημερινή μου ρουτίνα.
Έτσι σηκώθηκα και ανέβηκα στο όργανο αεροβικής γυμναστικής, το οποίο είναι ένα ολοκληρωμένο μηχάνημα γυμναστικής για όλο το σώμα. Και καθώς κάνω γυμναστική σε αυτό το μηχάνημα, συνειδητοποιώ ότι τα χέρια μου μοιάζουν με πρωτόγονες δαγκάνες που γραπώνουν τη μπάρα. Και σκέφτηκα, “Αυτό είναι πολύ περίεργο.” Και μετά κοίταξα το σώμα μου και σκέφτηκα, “Ω, είμαι πολύ περίεργο πλάσμα”. Και ήταν σαν η συνείδησή μου να είχε μετατοπιστεί από τη συνηθισμένη μου αντίληψη της πραγματικότητας, όπου είμαι το άτομο που έχει την εμπειρία πάνω στο όργανο γυμναστικής, σε κάποιο εσωτεριστικό χώρο όπου παρατηρώ τον εαυτό μου να έχει αυτή την εμπειρία.
Ήταν όλα πολύ περίεργα, και ο πονοκέφαλος μου χειροτέρευε. Έτσι κατεβαίνω από το μηχάνημα και περπατάω διασχίζοντας το σαλόνι μου και αντιλαμβάνομαι οτι όλα μέσα στο σώμα μου έχουν επιβραδυνθεί πολύ. Και κάθε βήμα είναι πολύ άκαμπτο και πολύ προσχεδιασμένο. Δεν υπάρχει ρευστότητα στο ρυθμό μου, και υπάρχει μια συστολή στην αντίληψή μου, έτσι είμαι συγκεντρωμένη σε εσωτερικές λειτουργίες. Στέκομαι στο μπάνιο και ετοιμάζομαι να μπω στο ντους και μπορούσα στην πραγματικότητα να ακούσω τον διάλογο μέσα στο σώμα μου. Άκουσα μια φωνούλα να λέει, “Εντάξει. Εσείς μύες, πρέπει να συσπαστείτε. Εσείς μύες, πρέπει να χαλαρώσετε.”
Και μετά έχασα την ισορροπία μου και βρέθηκα κόντρα στον τοίχο. Κοιτάω κάτω το χέρι μου και συνειδητοποιώ ότι δεν μπορώ πια να καθορίσω τα όρια του σώματός μου. Δεν μπορώ να καθορίσω πού αρχίζω και πού τελειώνω, γιατί τα άτομα και τα μόρια του χεριού μου μπερδεύονταν με τα άτομα και τα μόρια του τοίχου. Και το μόνο που μπορούσα να ανιχνεύσω ήταν ενέργεια – ενέργεια.
Και αναρωτιέμαι, “Τι μου συμβαίνει; Τι γίνεται;
” Και εκείνη τη στιγμή, ο εγκεφαλικός μου διάλογος – ο διάλογος του αριστερού μου ημισφαιρίου – σιώπησε εντελώς. Σαν κάποιος να πήρε το τηλεκοντρόλ και να σίγασε τη φωνή. Απόλυτη σιγή. Αρχικά έμεινα που βρέθηκα μέσα σε ένα σιωπηλό μυαλό. Αλλά αμέσως μετά ένιωσα γοητευμένη από τη μεγαλοπρέπεια της ενέργειας γύρω μου. Και επειδή δεν μπορούσα πλέον να αναγνωρίσω τα όρια του σώματός μου, ένιωθα τεράστια και διεσταλμένη. Ένιωθα ένα με την ενέργεια γύρω μου, και ήταν όμορφα εκεί.
Και ξαφνικά το αριστερό μου ημισφαίριο επανέρχεται σε λειτουργία, και μου λέει, “Έι! ΄Έχουμε πρόβλημα! Έχουμε πρόβλημα! Πρέπει να καλέσουμε βοήθεια.” Και λέω, “Ωχ! Έχω πρόβλημα. Έχω πρόβλημα.” Οπότε κάνω, “Εντάξει, έχω πρόβλημα.”
Αλλά αμέσως μετά παρασύρομαι πάλι πίσω μέσα στη συνείδηση – στοργικά αναφέρομαι σε αυτό το χώρο σαν Χώρα του Λάλα. Όμως ήταν όμορφα εκεί. Σκεφτείτε πώς θα ήταν να είσαι τελείως αποσυνδεδεμένος από τον εγκεφαλικό σου διάλογο που σε συνδέει με τον έξω κόσμο.
Οπότε είμαι εδώ σε αυτό το χώρο, και η δουλειά μου – και κάθε άγχος σχετικό με τη δουλειά μου – έχει χαθεί. Ένιωσα πιο ανάλαφρη μέσα στο σώμα μου. Σκεφτείτε: όλες οι σχέσεις του έξω κόσμου και όλα τα άγχη που συνδέονται με αυτές – είχαν εξαφανιστεί. Και ένιωθα αυτή την αίσθηση της ηρεμίας. Σκεφτείτε πώς θα ήταν να χάσεις 37 χρόνια συναισθηματικού φορτίου. Ένιωθα ευφορία. Ευφορία. Και ήταν όμορφα.
Αλλά μετά, ξανά, το αριστερό μου ημισφαίριο επανέρχεται σε λειτουργία και λέει, “Ε! Πρέπει να με προσέξεις. Πρέπει να καλέσουμε βοήθεια.” Και σκέφτομαι, “πρέπει να καλέσω βοήθεια.Πρέπει να συγκεντρωθώ.” Επομένως βγαίνω από το ντους και μηχανικά ντύνομαι και περπατάω στο διαμέρισμά μου, και σκέφτομαι, “Πρέπει να πάω στη δουλειά. Πρέπει να πάω στη δουλειά. Μπορώ να οδηγήσω?”
Και εκείνη τη στιγμή το δεξί μου χέρι παρέλυσε στο πλάι μου. Και μετά συνειδητοποίησα, “Ω Θεέ μου! Έχω πάθει εγκεφαλικό! Έχω πάθει εγκεφαλικό!”
Και το επόμενο πράγμα που μου λέει το μυαλό μου είναι, “Α! Αυτό είναι τέλειο” (Γέλια) “Αυτό είναι τέλειο!” Πόσοι επιστήμονες του εγκεφάλου έχουν την ευκαιρία να μελετήσουν τον ίδιο τους τον εγκέφαλο, από μέσα;” (Γέλια)
Και μετά μου περνάει από το μυαλό: “Αλλά είμαι πολυάσχολη γυναίκα!” (Γέλια) “Δεν έχω χρόνο για εγκεφαλικό!”
Οπότε λέω, “Εντάξει, δεν μπορώ να σταματήσω το εγκεφαλικό από το να συμβεί, επομένως θα το κάνω αυτό για μια δυο βδομάδες και μετά θα επιστρέψω στη ρουτίνα μου. Σύμφωνοι.Άρα πρέπει να καλέσω βοήθεια. Πρέπει να τηλεφωνήσω στη δουλειά”. Δεν μπορούσα να θυμηθώ το τηλέφωνο της δουλειάς, αλλά θυμήθηκα ότι στο γραφείο μου είχα μία επαγγελματική κάρτα με το νούμερο μου. Έτσι πάω στο γραφείο μου, και παίρνω μια στοίβα 10 εκατοστών επαγγελματικές κάρτες. Και κοιτάω την επάνω κάρτα και αν και μπορούσα να δω καθαρά στο μυαλό μου πώς έμοιαζε η κάρτα μου, δεν μπορούσα να πω αν αυτή ήταν η κάρτα μου ή όχι, επειδή το μόνο που μπορούσα να δω ήταν κουκκίδες. Και οι κουκκίδες των λέξεων μπερδεύονταν με τις κουκκίδες του φόντου και αυτές των συμβόλων και απλά δεν μπορούσα να καταλάβω. Μετά θα περίμενα γι’ αυτό που αποκαλώ κύμα διαύγειας. Και μέσα σε εκείνη τη στιγμή θα μπορούσα να επανασυνδεθώ με την φυσιολογική πραγματικότητα και θα μπορούσα να πω “δεν είναι αυτή η κάρτα…δεν είναι αυτή η κάρτα…δεν είναι αυτή η κάρτα”. Μου πήρε 45 λεπτά να κατέβω 3 πόντους σε αυτή τη στοίβα των καρτών. Εντωμεταξύ, σε διάστημα 45 λεπτών, η αιμορραγία όλο και μεγαλώνει στο αριστερό μου ημισφαίριο. Δεν καταλαβαίνω νούμερα. Δεν καταλαβαίνω το τηλέφωνο, αλλά είναι το μοναδικό σχέδιο που έχω. Επομένως παίρνω το ακουστικό του τηλεφώνου και το τοποθετώ εδώ. Παίρνω την κάρτα, και την τοποθετώ εδώ και ταιριάζω το σχήμα της καλικατζούρας στην κάρτα με το σχήμα της καλικατζούρας στο τηλέφωνο. Αλλά μετά θα αποσυρόμουν πίσω στη Χώρα του Λαλα, και δεν θα μπορούσα να θυμηθώ όταν επέστρεφα αν είχα ήδη καλέσει αυτά τα ψηφία. Έτσι έπρεπε να μεταχειριστώ το παράλυτο χέρι μου σαν κούτσουρο και να καλύπτω τα ψηφία όπως προχωρούσα και τα καλούσα, έτσι ώστε όταν θα επανερχόμουν στη φυσιολογική πραγματικότητα, να μπορούσα να πω, “Ναι, έχω ήδη καλέσει αυτό το ψηφίο.”
Τελικά, κάλεσα ολόκληρο το νούμερο και ακούω το τηλέφωνο και ο συνάδελφός μου το σηκώνει και μου λέει, “Γου γου γου γου.” (Γέλιο) Και σκέφτομαι, “Θεέ μου, ακούγεται σαν κυνηγόσκυλο!”
Και έτσι του λέω – καθαρά μέσα στο μυαλό μου, του λέω: Είμαι η Τζιλ! Χρειάζομαι βοήθεια!”Και αυτό που βγαίνει από τη φωνή μου είναι, “Γου γου γου γου γου.” Σκέφτομαι, “Θεέ μου, κι εγώ ακούγομαι σαν κυνηγόσκυλο.” Άρα δεν μπορούσα να ξέρω – δεν ήξερα ότι δεν μπορούσα να μιλήσω ή να καταλάβω ομιλία μέχρι που δοκίμασα. Καταλαβαίνει ότι χρειάζομαι βοήθεια και μου φέρνει βοήθεια.
Και λίγο αργότερα, είμαι μέσα σε ένα νοσοκομειακό στο δρόμο, από το ένα νοσοκομείο στο Γενικό Νοσοκομείο της Μασαχουσέτης, στην άλλη μεριά της Βοστώνης. Κουλουριάζομαι σε μια εμβρυική μπάλα. Και σαν ένα μπαλόνι που ξεφουσκώνει με ελάχιστο αέρα να απομένει,ένιωσα την ενέργειά μου να σηκώνεται – ένιωθα το πνεύμα μου να παραδίνεται.
Και εκείνη τη στιγμή, ήξερα ότι δεν ήμουν πλέον ο χορογράφος της ζωής μου. Είτε οι γιατροί θα έσωζαν το σώμα μου και θα μου έδιναν μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή ή αυτή ήταν ίσως η στιγμή της μετάβασής μου.
Όταν ξύπνησα αργότερα το ίδιο απόγευμα, σοκαρίστηκα που ανακάλυψα ότι ήμουν ακόμα ζωντανή. Όταν ένιωσα το πνεύμα μου να παραδίνεται, είπα αντίο στη ζωή μου. Και το μυαλό μου τώρα αιωρούνταν ανάμεσα σε δύο πολύ διαφορετικά επίπεδα πραγματικότητας. Κάθε διέγερση που εισερχόταν μέσω των αισθητήριων συστημάτων μου ήταν καθαρός πόνος. Το φως έκαιγε τον εγκέφαλό μου σαν φωτιά, και οι ήχοι ήταν τόσο δυνατοί και χαοτικοί που δεν μπορούσα να ξεχωρίσω ούτε μια φωνή από τον παρασιτικό θόρυβο και ήθελα μόνο να δραπετεύσω. Επειδή δεν μπορούσα να αναγνωρίσω τη θέση του σώματός μου στο χώρο, ένιωθα τεράστια και διεσταλμένη, σαν ένα τζίνι που μόλις έχει απελευθερωθεί από το μπουκάλι. Το πνεύμα μου πετούσε ελεύθερο, σαν μία τεράστια φάλαινα που γλιστράει μέσα σε μια θάλασσα σιωπηλής ευφορίας. Νιρβάνα. Βρήκα τη Νιρβάνα. Και θυμάμαι να σκέφτομαι, δεν υπάρχει καμία πιθανότητα να μπορέσω να στριμώξω αυτόν τον πελώριο εαυτό μου, πίσω, μέσα σε αυτό το μικροσκοπικό σώμα.
Αλλά μετά συνειδητοποίησα, “Μα είμαι ακόμα ζωντανή! Είμαι ακόμα ζωντανή, και βρήκα τη Νιρβάνα. Και αν βρήκα τη Νιρβάνα και είμαι ακόμα ζωντανή, τότε όλοι όσοι είναι ζωντανοί μπορούν να βρούνε τη Νιρβάνα”. Και φαντάστηκα ένα κόσμο γεμάτο με όμορφους, ήρεμους, συμπονετικούς, στοργικούς ανθρώπους που ήξεραν ότι μπορούσαν να έρθουν σε αυτό το χώρο ανα πάσα στιγμή. Και ότι μπορούσαν συνειδητά να επιλέξουν να μεταβούν δεξιά από το αριστερό τους ημισφαίριο και να βρουν αυτή την ηρεμία. Και μετά συνειδητοποίησα τι τρομερό δώρο θα μπορούσε να είναι αυτή η εμπειρία, τι χτύπημα ενόρασης θα μπορούσε να είναι αυτό, για το πώς ζούμε τη ζωή μας. Και αυτό μου έδωσε κίνητρο για να αναρρώσω.
Δυόμισι εβδομάδες μετά το εγκεφαλικό, οι γιατροί επενέβησαν και απομάκρυναν ένα θρόμβο στο μέγεθος μιας μπάλας του γκολφ που πίεζε τα κέντρα ομιλίας. Εδώ είμαι με τη μαμά μου,η οποία είναι ένας αληθινός άγγελος στη ζωή μου. Μου πήρε 8 χρόνια για να αναρρώσω πλήρως.
Άρα ποιοι είμαστε; Είμαστε η ζωτική δύναμη του σύμπαντος, με χειρωνακτική επιδεξιότητα και με δύο γνωστικά μυαλά. Έχουμε τη δύναμη να διαλέξουμε, στιγμή προς στιγμή, ποιοι και πώς θέλουμε να είμαστε στον κόσμο. Εδώ και τώρα μπορώ να μεταπηδήσω στη συνείδηση του δεξιού μου ημισφαιρίου, όπου είμαστε εμείς. Είμαι η ζωτική δύναμη του σύμπαντος.Είμαι η ζωτική δύναμη των 50 τρισεκατομμυρίων όμορφων μοριακών ιδιοφυιών που σχηματίζουν τη μορφή μου, ένα με ό,τι υπάρχει. Ή, μπορώ να διαλέξω να μεταβώ στη συνείδηση του αριστερού μου ημισφαιρίου, όπου γίνομαι ένα ξεχωριστό άτομο. Χωριστό από τη ροή, χωριστό από εσάς. Είμαι η Δρ. Τζιλ Μπόλτι Τέηλορ: διανοούμενη, νευροανατόμος. Αυτοί είναι οι “εμείς” μέσα σε μένα. Εσείς ποιόν θα διαλέγατε; Ποιόν διαλέγετε; Και πότε; Πιστεύω οτι όσο περισσότερο χρόνο ξοδεύουμε στο να διαλέγουμε να λειτουργήσουμε το κύκλωμα της εσωτερικής ηρεμίας του δεξιού μας ημισφαιρίου, τόσο περισσότερη γαλήνη θα προβάλλουμε στον κόσμο και τόσο πιο ειρηνικός θα είναι ο πλανήτης μας.
Πιστεύω οτι αυτή ήταν μια ιδέα που άξιζε να διαδοθεί.
