Από τα μειονεκτήματα του ανθρώπινου γένους είναι η αδυναμία του να εκτιμήσει τη δύναμη του χρόνου. Τα γηρατειά είναι μια συζήτηση που αντιμετωπίζει κανείς σαν ανέκδοτο στην πρώτη του νιότη και σαν εφιάλτη από την τέταρτη δεκαετία της ζωής του και μετά.
Ωστόσο, υπάρχουν 10 σκληρές αλήθειες που κανείς δεν αποκαλύπτει -στα παιδιά του, για παράδειγμα- εγκαίρως και κανείς δεν παραδέχεται, όσο έχει καιρό μπροστά τους για να τις επεξεργαστεί, να τις αποδεχθεί και να προχωρήσει με τον ευτυχεστέρο δυνατό τρόπο στη ζωή του. Σύμφωνα δε με τη σύγχρονη ψυχολογία αυτή η άρνηση να επεξεργαστεί κανείς αυτές τις παραδοχές που ισχύουν για όλους και πάντα είναι και από γενεσιουργά αίτια των περισσότερων ψυχολογικών προβλημάτων και διαταραχών που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε τόσο ως παιδιά, όσο και στην ενήλικη ζωή μας.
1.
Θα πεθάνουμε όλοι και κανείς δεν ξέρει πότε θα συμβεί αυτό. Επίσης, θα πεθάνουν όσοι αγαπάμε ή μας αγαπούν και επίσης δεν ξέρουμε πότε θα συμβεί αυτό. Πρόκειται για μία παραδοχή που λειτουργεί ως αφύπνιση για όλους και διαλύει την ψευδαίσθηση ότι υπάρχει χρόνος και περιθώριο για αναβολές. Δεν υπάρχει.
2.
Ο υλικός πλούτος δεν μπορεί να μας κάνει ούτε καλύτερους ούτε ευτυχέστερους ανθρώπους. Αυτό που συνήθως ξεχνούν οι άνθρωποι, όλων των οικονομικών τάξεων είναι ότι μπορεί να αποκτήσει κανείς τα πάντα εκτός από χρόνο και υγεία.
3.
Η εμμονή με την ευτυχία έχει ως μόνο αποτέλεσμα μια ζωή μέσα στη μιζέρια και τη θλίψη. Οι σύγχρονες κοινωνίες πιέζουν τους ανθρώπους να ευτυχήσουν με όλους τους λάθος τρόπους. Κυρίως, κυνηγώντας την ευτυχία εκεί που δεν υπάρχει και απορρίπτοντας, προσπερνώντας ή ξεχνώντας όλα τα μικρά πράγματα που κάνουν όμορφη τη ζωή.
4.
Δεν μπορούμε να κάνουμε ευτυχισμένους τους πάντες. Κάπως έτσι χάνουμε τον εαυτό μας και το πραγματικό νόημα της ζωής. Ζώντας ζωές στην υπηρεσία των άλλων -παιδιών, οικογένειας, φίλων, κ.λπ- συνήθως φτάνουμε στο σημείο να ξεχνάμε τις δικές μας ανάγκες. Ακόμη χειρότερα, πληγωνόμαστε, συνειδητοποιώντας ότι συνήθως τίποτα, απ’ όσα κάναμε, δεν εκτιμάται με τον τρόπο που περιμέναμε, τουλάχιστον…
5.
Τα συναισθήματα μας έχουν πολύ μεγαλύτερη σημασία από τις σκέψεις μας και σχεδόν ποτέ δεν το παραδεχόμαστε όταν πρέπει. Μεγαλώνουμε ως δέσμιοι της λογικής, προκειμένου να καταφέρουμε συγκεκριμένους στόχους. Όμως, η παρατεταμένη αδιαφορία για τις συναισθηματικές μας ανάγκες, μας γεμίζει με αισθήματα έλλειψης, άρνησης και εν τέλει ακόμη και κακίας.
6.
Οι πράξεις κάνουν τη διαφορά, τα λόγια απλώς κλέβουν την παράσταση και το πιο δύσκολο είναι να αντιμετωπίσει κανείς τις εντυπώσεις, μέχρι να φτάσει εκεί. Η πολυλογία, το καλό μάρκετινγκ, οι εντυπωσιακές κινήσεις μπορεί να κλέβουν τα μάτια (και τα αυτιά) και να κάνουν δυστυχισμένους όσους επιμένουν στην ουσία των πραγμάτων, όμως όσο θόρυβο μπορεί να κάνει η σωστή πράξη, τη σωστή στιγμή, δεν μπορεί κανείς.
7.
Κανείς δεν νοιάζεται πραγματικά για το πόσο δύσκολη είναι η ζωή μας. Στο τέλος της ημέρας κανείς δεν θα μπει πραγματικά στη διαδικασία να σκεφτεί γιατί κάναμε ό,τι κάναμε και είπαμε ό,τι είπαμε. Ο πρότερος βίος είναι ελαφρυντικό μόνο για τα δικαστήρια. Όχι ως άλλοθι για τις πράξεις και τα λόγια μας.
8.
Εν αντιθέσει με το Νο5, τα λόγια είναι πιο σημαντικά από τις σκέψεις μας, γιατί μπορούν να επηρεάσουν τους άλλους. Μπορούν να εμπνεύσουν ή να καταστρέψουν, οπότε χρειάζεται προσοχή στο πώς τα χρησιμοποιούμε.
9.
Ο χρόνος είναι ο μόνος σύμβουλος, αρκεί να το έχουμε κατά νου αυτό από νεαρή ηλικία. Είναι ο μόνος που μπορεί να βάλει σειρά στις προτεραιότητές μας, ο μόνος που μπορεί να πετάξει από πάνω μας όλα τα αχρείαστα βάρη.
10.
Δεν μπορούμε να πάμε πουθενά αν αφήνουμε πίσω μας κατεστραμμένες σχέσεις. Οι αμοιβαίες εξηγήσεις είναι πάντα η λύση, ακόμη κι αν έχουμε αποφασίσει να τερματίσουμε την επαφή μας με κάποιους ανθρώπους. Τα πολλά κενά και οι ανεξήγητες συμπεριφορές έχουν την τάση να επιστρέφουν στη ζωή μας, ως εκκρεμότητες ή ακόμη χειρότερα ως υποχρεώσεις.
Με στοιχεία από το Inc.com
Πηγή: lifo.gr
