Πολλοί δεν δείχνουμε έμπρακτα το ενδιαφέρον μας και τη συμπόνια μας για τους άλλους. Ίσως γιατί δεν νιώσαμε πραγματική αγάπη και ενδιαφέρον για μας από τους γονείς μας και «μάθαμε» ότι η ζωή είναι έτσι, ότι αυτό είναι το φυσιολογικό. Ίσως γιατί φοβόμαστε ότι θα χάσουμε κάτι από αυτά που έχουμε, όπως χρήμα ή χρόνο. Ίσως γιατί ο άλλος «δεν αξίζει» το ενδιαφέρον και τη συμπόνια μας. Ίσως γιατί φοβόμαστε μην «εκτεθούμε», μη δείξουμε «αδυναμία», μην «μπλέξουμε». Ίσως γιατί κανένας γύρω μας ή πριν από μας δεν το έκανε για το συγκεκριμένο άνθρωπο και «γινόμαστε ένα με τη μάζα». Ίσως… ίσως…
Το να νοιάζεσαι για τους άλλους, ατομικά αλλά και συλλογικά, είναι σα να νοιάζεσαι για τον εαυτό σου. Δίνοντας στους άλλους είναι σα να δίνεις σε σένα. Και δεν είναι θέμα ηθικής, πνευματικών ή θρησκευτικών πεποιθήσεων. Το να δίνεις και να βοηθάς πηγάζει από την φυσική τάση του ανθρώπου να συγχρωτίζεται με άλλους και να ανήκει σε ομάδα, αντί να προσπαθεί να επιβιώσει μόνος του (διότι πριν από πολλές χιλιάδες χρόνια ήταν εντελώς αδύνατο να επιβιώσει κάποιος μόνος του). Ένα από τα μέσα για να το επιτύχει αυτό είναι η προσφορά και η φροντίδα προς τους άλλους. Είναι κάτι μέσα στα γονίδιά σου. Εντελώς φυσικό! Όμως ο προγραμματισμός που έχεις δεχθεί από παιδί μπορεί να σε κάνει να αποφεύγεις αυτή τη φυσική ανθρώπινη τάση.
Κάνε μία καλή πράξη προσφοράς, βοήθειας. Μικρή ή μεγάλη. Όχι απαραίτητα πολύ μεγάλη. Δεν χρειάζεται οι καλές πράξεις να είναι πάντα μεγάλες, εντυπωσιακές, δύσκολες. Αν δεν το έχεις ξανακάνει ή δεν το συνηθίζεις, κάνε το έτσι για δοκιμή, χωρίς ιδιαίτερο λόγο και σκοπό. Σαν ένα πείραμα. Και μόλις την κάνεις, αφουγκράσου τα συναισθήματά σου. Παρατήρησε τις σκέψεις που ήρθαν.
Μπορεί να νιώσεις πολύ όμορφα. Απόλαυσέ το! Βρες το συντομότερο μια ευκαιρία να το κάνεις ξανά. Ή κάτι παρόμοιο.
Μπορεί να μη νιώσεις απολύτως τίποτα. Σκέψου πόσο μπορεί να βοηθήθηκε κάποιος από την πράξη σου. Βάλε τον εαυτό σου στη θέση του. Αν εξακολουθεί αυτό και σε αφήνει παγερά αδιάφορο, αναρωτήσου τι μπορεί να συμβαίνει, τι είναι αυτό που μπορεί να σε εμποδίζει να νιώσεις κάποια χαρά ή ικανοποίηση από την πράξη σου.
Μπορεί να νιώσεις άσχημα. Ίσως είναι η στιγμή να «μπεις» μέσα σου και να εντοπίσεις τι είναι αυτό από το παρελθόν σου που σε κάνει να νιώθεις έτσι τώρα, αυτό που μπορεί να χρειάζεται φροντίδα ή ακόμα και θεραπεία. Μήπως σου θυμίζει ότι κανείς δεν έκανε κάτι αντίστοιχο για σένα όταν το χρειαζόσουν; Ή κάτι άλλο;
Μερικές μικρές «καλές πράξεις», πράξεις φροντίδας, πράξεις που δείχνουν ότι νοιάζεσαι (είτε με το να κάνεις κάτι, είτε ακόμα και με το να ΜΗΝ κάνεις κάτι, συνειδητά, γιατί αυτό θα κάνει καλό):
– Όταν η ταμίας στο κατάστημα δέχεται «επίθεση» από έναν ανυπόμονο πελάτη (συνήθως μάλιστα χωρίς να φταίει) και βλέπεις ότι ζορίζεται, της λες ένα καλό λόγο αντί να κάνεις ότι δεν τρέχει τίποτα. Χωρίς να επιτεθείς στον επιτιθέμενο και να ανεβάσεις την ένταση.
– Όταν περνάς δίπλα από έναν ανάπηρο ζητιάνο, του δίνεις ένα ευρώ, χαμογελάς και του εύχεσαι να είναι καλά, αντί να κάνεις ότι δεν τον είδες ή ότι βιάζεσαι.
– Όταν ο ταχυδρόμος κάνει λάθος και φέρνει αλληλογραφία που ανήκει σε άλλη γειτονική διεύθυνση, την πηγαίνεις εσύ στην άλλη διεύθυνση αντί να αδιαφορήσεις ή να κάνεις φασαρία.
– Όταν ο συνάδελφός σου στο γραφείο είχε μία ζόρικη μέρα και φαίνεται να έχει «πιάσει πάτο», του δίνεις λίγο κουράγιο και του λες ότι θα περάσει και αυτή η μέρα. Χωρίς να αρχίσεις να κατηγορείς τους άλλους, τους «κακούς» και να εμπλακείς σε μία συζήτηση απόδοσης ευθυνών (όπου μπορεί να κάνεις και λάθος).
– Όταν ο σύντροφος ή η σύντροφός σου στη ζωή ξεσπάει πάνω σου επειδή έχει νεύρα με κάποιον άλλο, το αφήνεις να σε προσπεράσει, δεν το παίρνεις προσωπικά, δεν κοντράρεις, δεν αντεπιτίθεσαι, μπόρα είναι και θα περάσει.
– Αν πρόκειται να γίνει μία προσπάθεια αναδάσωσης στην περιοχή σου, κάποια εθελοντική δράση δηλώνεις συμμετοχή, ακόμα και αν δεν σου φαίνεται ότι ένα άτομο παραπάνω θα κάνει διαφορά. Τα σπίτια χτίζονται από πολλά μικρά τούβλα, όχι από ένα μεγάλο…
– Αν δεις ένα ατύχημα στο δρόμο και δεν υπάρχουν ήδη άλλοι εκεί, σταματάς και ρωτάς αν χρειάζονται βοήθεια. Χωρίς να το παίζεις έξυπνος σχετικά με το ποιος έφταιγε και ποιος όχι…
Δεν υπάρχουν περιορισμοί στο πόσο «χρήσιμη» ή πόσο «μεγάλη» μπορεί να είναι η πράξη. Ούτε όμως και κάποιο ελάχιστο «μέγεθος». Μπορείς να κάνεις αυτό που σου φαίνεται πιο εύκολο, πιο λογικό, πιο διασκεδαστικό ή πιο προκλητικό και ενδιαφέρον.
Κάθε καλή πράξη προς τους άλλους είναι μία ευκαιρία, είτε να νιώσεις καλά και πιο κοντά στη φύση σου, είτε να αναγνωρίσεις στον εαυτό σου κάτι για βελτίωση, είτε ακόμα και τα δύο μαζί!
