Είναι, βέβαια, οι ενδορφίνες. Σίγουρα μαγικές. Μπορεί να σου φαίνονταν όλα μαύρα το πρωί, μπορεί να ένιωθες ο χειρότερος άνθρωπος του κόσμου, ή έστω ο πιο δυστυχισμένος. Κι ύστερα από ένα 10άρι τρέξιμο -ή και πολύ λιγότερο, το θέμα δεν είναι καν να λαχανιάσεις- τα χημικά κάνουν πάρτι στο κεφάλι σου -σωστό πάρτι, όχι με μπόμπες, πάρτι με χορό και έρωτες- και δεν είσαι πια ο πιο δυστυχισμένος, δεν είσαι καν στην τελευταία εκατοντάδα, όλα μοιάζουν πιο εύκολα και πιο διαχειρίσιμα. Ένα το μαγικό.
Κι ύστερα είναι η ροή. Αυτό το φανταστικό πράγμα που συμβαίνει όταν βρίσκεσαι σε κίνηση με τρόπο που να μη χρειάζεται να σκεφτείς, να μη χρειάζεται να υπερβείς κάποιο όριο, απλώς περπατάς, για παράδειγμα, ή κολυμπάς, απλώς κινείσαι, και δημιουργείς με την κίνηση του σώματος μία ομοιόμορφη βάση, μια λεία επιφάνεια πάνω στην οποία μπορεί εύκολα να τσουλάει το μυαλό, χωρίς εμπόδια, χωρίς απορίες και υπαρξιακές ανησυχίες. Κι απ’ αυτή τη ροή ξεφυτρώνουν ξαφνικά απαντήσεις που δεν ήλπιζες πια ότι θα βρεις. Γίνονται συνειρμοί, ξεθάβονται αναμνήσεις, ξεσκεπάζονται λύσεις που μοιάζουν προφανείς ή πρωτοφανείς, αλλά πάντως δουλεύουν και σε κάνουν να εκτιμήσεις ξανά το μυαλό σου -κοίτα να δεις τι γεννάει όταν η κίνηση του σώματος απορροφάει τις εντάσεις και τις ανησυχίες του και το αφήνει ελεύθερο να κυλάει. Μαγικό δέυτερο, από τα λίγα.
Αλλά δεν είναι μόνο αυτά.
Το μεγάλο μαγικό, αν θες τη γνώμη μου, είναι εκείνο που δε σταματάει όταν παύεις να κινείσαι. Ζητάει να βγεις για λίγο από το comfort zone σου, ναι, αλλά σου το ανταποδίδει στο πολλαπλάσιο, αν το τολμήσεις και το παρατηρήσεις και το επιδιώξεις και την επόμενη φορά.
Εκεί που φτάνεις στα όρια της αντοχής σου και αναρωτιέσαι αν πρέπει/μπορείς/έχει κανένα νόημα να συνεχίσεις να κολυμπάς.
Εκεί που με την άκρη του ματιού σου πιάνεις τη διπλανή να έχει δεθεί κόμπος ενώ εσύ παλεύεις ακόμα να ακουμπήσεις τα γόνατα.
Εκεί που χρειάζεται να πείσεις το σώμα σου και να κάνει κάτι στο οποίο το μυαλό σου αντιστέκεται.
Εκεί γίνεται το μεγάλο μαγικό:
Η συμπεριφορά σου στην κίνηση καθρεφτίζει τη συμπεριφορά σου στη ζωή.
Το πώς θα αντιμετωπίσεις την πρόκληση, το τι θα σκεφτεί το μυαλό σου, τι συμπεράσματα θα βγάλει, ποιες αποφάσεις θα θεωρήσει καλύτερες, σε ποιες συνδέσεις θα παρασυρθεί, πώς θα σταθείς τελικά με τα πόδια και τα χέρια σου απέναντι σ’ αυτό που σου συμβαίνει στην κίνηση, εκείνη τη στιγμή, όλα αυτά είναι μια μικρογραφία του πώς στέκεσαι μέσα στην ίδια σου τη ζωή.
Η αυτοπειθαρχία, η πειθαρχία, η αποφασιστικότητα, οι συγκρίσεις, η ζήλια, οι ανασφάλειες, οι πειρασμοί, τα όρια, η επιμονή, η υπομονή, η παραίτηση, η ελπίδα, όλα αυτά με τα οποία παλεύεις, φαντάζομαι κι εσύ, κάθε μέρα, κάθε μήνα, κάθε χρόνο, όλα αυτά μεταφέρονται στο δρόμο, στο στρωματάκι, στο νερό, κι ας πιστεύεις εσύ ότι αθλείσαι “για να ξεφύγεις”.
Όλα είναι εκεί, μπροστά σου. Αν τα παρατηρήσεις θα μάθεις τον εαυτό σου καλύτερα απ’ όσο τον γνώριζες ποτέ. Αν τα συνειδητοποιήσεις, μπορεί ακόμα και να καταφέρεις να αλλάξεις αυτό που στη ζωή σου φαίνεται ακατόρθωτο.
