Ο άνδρας της φωτογραφίας είναι ο Φινέας Γκέιτζ. To 1848 υπήρξε εργοδηγός των σιδηροδρόμων του Βερμόντ. Μέσα σε όλα τα καθήκοντα του ήταν να τοποθετεί ισχυρά εκρηκτικά μέσα σε τρύπες που υπήρχαν στους βράχους, ώστε να δημιουργεί τεχνητές εκρήξεις για τη διάνοιξη του έργου. Μια μέρα, από λάθος του γλίστρησε ένα σιδερένιο πώμα, μήκους ενός μέτρου μέσα σε μια τρύπα. Το πώμα πυροδότησε μια έκρηξη που τίναξε το βαρύ κοντάρι έξω από την τρύπα.
Αυτό είχε πάχος περίπου 2,5 εκατοστά και με την ίδια δυνατή ορμή καρφώθηκε ακαριαία στο κεφάλι του Γκέιτζ. Ο εγκέφαλος του Γκέιτζ με την βοήθεια της τεχνολογίας Διαπέρασε το μάγουλό του και βγήκε από την κορυφή του κρανίου του, δημιουργώντας μια τρύπα στον εγκέφαλό του. Ο άνδρας άρχισε να σφαδάζει από τον πόνο. Όλοι ήταν βέβαιοι ότι θα πέθαινε. Λίγες ώρες αργότερα, αφού είχε μεταφερθεί στο νοσοκομείο, σηκώθηκε και άρχισε να μιλάει. Ο ετοιμοθάνατος εργοδηγός άφησε άφωνους τους γιατρούς που προσπαθούσαν να δώσουν μια λογική εξήγηση. Ύστερα από λίγη ώρα, τα σημάδια από τη συμπεριφορά του Γκέιτζ, άρχισαν να ξεκαθαρίζουν το τοπίο.
Είχε αλλάξει εντελώς προσωπικότητα. Ο έντιμος, έμπιστος και δουλευταράς όπως τον αποκαλούσαν οι φίλοι και οι συνεργάτες του είχε χαθεί. Ο νέος Φινέας Γκέιτζ, ήταν χυδαίος και προσβλητικός. Αφού βγήκε από το νοσοκομείο, επέστρεψε στη δουλειά, που λίγο πλέον τον ενδιέφερε. Έβριζε, χτυπούσε και χλεύαζε τους συναδέλφους του. Ο ιδιοκτήτης αναγκάστηκε να τον απολύσει.
Ο ίδιος, κατέληξε θέαμα στο τσίρκο. Έζησε 13 χρόνια μετά το ατύχημα, πάμπτωχος και επιληπτικός. Μετά τον θάνατο του, οι γιατροί ξέθαψαν τα λείψανό του, ψάχνοντας για απαντήσεις. Το ντοκιμαντέρ του πανεπιστημίου του Χάρβαρντ δημιουργήθηκε με βάση το κρανίο του Γκέιτζ που φυλάσσεται στο εκπαιδευτικό ίδρυμα. Οι εικόνες δείχνουν την όψη του κρανίου του άτυχου άνδρα αλλά και το μεταλλικό αντικείμενο που σφηνώθηκε στο κεφάλι του….
Έγινε πολυετής ιατρική έρευνα και με την πάροδο του χρόνου, η μελέτη της περίπτωσης Γκέιτζ βοήθησε την επιστήμη να αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο αντιμετώπιζε την λειτουργία του εγκεφάλου. Ήταν ίσως η πρώτη φορά που υπήρξαν επίσημες ενδείξεις ότι διαφορετικές περιοχές του εγκεφάλου μπορεί να ελέγχουν διαφορετικές λειτουργίες.
Στις αρχές του 1990, δυο νευροβιολόγοι του πανεπιστημίου της Αϊόβας χρησιμοποίησαν γραφικά υπολογιστών και τεχνικές νευροαπεικόνισης για να σχεδιάσουν τη διαδρομή του σιδερένιου πώματος που πέρασε μέσα από το κρανίο του Γκέιτζ. Έτσι επιβεβαίωσαν ότι προκλήθηκε βλάβη στους μπροστινούς λοβούς τους εγκεφάλου, αλλά δεν πειράχτηκε καθόλου το τμήμα που ευθύνεται για την ομιλία και την κινητικότητα.
Πηγή: «Συναρπαστικές Θεωρίες Που Δεν Ειπώθηκαν Ποτέ», Rick Beyer, εκδόσεις ΚΛΕΙΔΑΡΙΘΜΟΣ…
