Ο καλόκαρδος γκρινιάρης ο Παναγιώτης από την Αλβανία που δουλεύει στο μανάβικο, Φανερωμένης 4 και Μεσογείων στο Χολαργό, σήμερα ήταν χαρούμενος.
– Βάλε μου μερικά πορτοκάλια. Τι έγινε και χαίρεσαι; Κέρδισες το λαχείο;
– Όχι, ρολόι κέρδισα. Μου το έκαναν δώρο!
– Δώρο; Ποιος και γιατί;
– Να. Πριν από μερικές βδομάδες ήρθε ένας κύριος –πελάτης, τον ήξερα- και με ρώτησε «τι ώρα είναι;». «Δεν έχω ρολόι κύριε» του απάντησα. Μετά από 2-3 μέρες ξαναήρθε και με ξαναρώτησε. Πάλι το ίδιο του είπα: «Δεν έχω ρολόι κύριε». Αυτό έγινε άλλες δυο φορές, αν θυμάμαι καλά. Σήμερα πάλι τα ίδια «Τι ώρα είναι;».
«Αφού σας το έχω πει πολλές φορές κύριε, δεν έχω ρολόι». «Γιατί δεν έχεις;» μου λέει. «Γιατί δεν μου περισσεύουν λεφτά για να πάρω» του λέω. «Ωραία. Από σήμερα θα έχεις!». Άνοιξε ένα τσαντάκι που είχε και έβγαλε ένα ρολόι. «Φόρα το.
Είναι δικό σου. Είναι μεταχειρισμένο, αλλά δεν είναι μαϊμού. Τώρα πια θα μου λες την ώρα». Έμεινα με ανοιχτό το στόμα, νόμισα πως μου έκανε πλάκα, δεν το πίστευα.
– Για να δω, μπας και είναι της οκάς; Δουλεύει;
– Δουλεύει, ορίστε δείτε.
Κι όμως, ήταν αυθεντικό ελβετικό! Περίεργο…
– Ποιος ήταν αυτός; Είναι της γειτονιάς; Ξέρεις το όνομά του;
– Μη με πιέζετε να σας πω. Μου είπε «στο δίνω υπό τον όρο να μην πεις σε κανέναν ποιος είμαι.
Εντάξει;» «Εντάξει» του είπα και μου έδωσε να σφίξω το χέρι του σαν υπόσχεση.
– Μπράβο Παναγιώτη κονόμησες καλό ρολόι. Άντε γεια.
– Γεια σας κύριε.
– Ένα λεπτό. Τι ώρα είναι;
– Έξι και εικοσιτέσσερα ακριβώς κύριε.
– emoticon smile
(Αυτά συνέβησαν σε μια ασήμαντη γωνιά της πόλης, την 10η Φεβρουαρίου του σωτηρίου έτους 2016)
Οι σπουδαίοι άνθρωποι δεν κάνουν θόρυβο.
Δημήτρης Αλικάκος
